Zbieranie czyli mania chomikowania

    Jestem skrzętną, gospodarną dziewuszką ( no może z tą dziewuszką trochę przesadziłam, z "młoda i piękna" zostało mi tylko "i") czy chomikiem, który gromadzi bez ładu i składu? Ten dylemat towarzyszy mi od lat. Kiedyś jako małolat z podstawówki gromadziłam z zapamiętaniem figurki zwierzątek. Robiłam to z takim zapamiętaniem, że w końcu zaraziłam  tym wirusem wszystkie dziewczynki z równoległych klas. W efekcie watahy dziewuszek z rozwianym włosem przemierzały ulice miasta w poszukiwaniu kolejnych modeli. Oj, a co to było, kiedy jedna z koleżanek przyniosła świnkę z prosiaczkami. Zachwytom towarzyszyły krwiożercze spojrzenia, każda z nas pragnęła zdobyć te cuda za wszelką cenę. No po prostu mroczny przedmiot pożądania w wersji dla jedenastolatek :) Później były kartki z psami i kotami. Pamiętam, że zakładałyśmy albumy a wymiankom nie było końca. Burzliwy okres dojrzewania ukrócił te zapędy. Już rozkwitła we mnie nadzieja, że może doszło do samowyleczenia... ale płonne to były oczekiwania. Wkroczywszy w dorosłość z przerażeniem zaczęłam zauważać, że dawna przypadłość nie zniknęła tylko zmieniła swe oblicze. Do tego wszystkiego słabość moja nie miała dawnego hamulca, bo w międzyczasie stałam się samofinansująca i limit kieszonkowego nie ograniczał moich zapędów. Wszedłszy do pasmanterii nie potrafiłam wyjść z niej bez kilku metrów wstążek przeróżnych, kłębka kordonka co do którego nie miałam żadnych planów i paru szpulek nici, bo takie ładne kolory miały. Przypadłość z wiekiem się rozwijała. Mój wzrok nieopatrznie padł na filiżanki i kubeczki.  Potem były pluszowe misie, no i jeszcze foremki do ciast. No tak, zapomniałabym jeszcze o znaczkach, tu proszę filatelistów żeby następnego zdania nie czytali, no chyba, że na własną odpowiedzialność. Moje zbiory są skompletowane według jednego kryterium - "podoba mi się" :) Inne kategorie mnie nie interesują. I tak latka lecą a ja nadal nie mogę się oprzeć kolejnej filiżance i foremce. Pobyt w pasmanterii nieodmiennie łączy się z oczopląsem i chęcią wzięcia wszystkiego, słownie: w s z y s t k i e g o po sztuce albo jeszcze lepiej po dwie sztuki. Najczęściej kupuję chociaż trochę wstążek i odmawiam sobie z bólem serca zakupu dziesiątków innych pasmanteryjnych gadżetów.
   Winna Wam jestem wytłumaczenie skąd pomysł na podzielenie się z Wami tą dogłębną autopsychoanalizą, tak głęboko dotąd skrywaną  :))) No cóż, odwiedzając blogi, natknęłam się u CHAGI z blogu Pasje odnalezione klik na zdjęcie biżuteryjnych przydasi. Przybyłam, zobaczyłam i ... oszalałam! Dowiedziawszy się od autorki blogu (blogu czy bloga? z tej rozpaczy to mi się nawet deklinacja poplątała) gdzie można te cudeńka zakupić, w te pędy zaczęłam przeglądać strona po stronie ofertę. I tu zaczyna się dylemat, ja na razie nie mam kompletnie żadnego pomysłu jak mogłabym je wykorzystać, co nie przeszkadza mi pożądać tych uroczych drobiażdżków całym sercem, całą duszą... no po prostu wydaje mi się, że bez nich zimy nie przetrwam. Możecie powiedzieć - kobieto nie zawracaj głowy, kup sobie i nie marudź. Ale problem jest. Kto nie czytał poprzedniego posta powinien uzupełnić braki i koniecznie się z nim zapoznać :) Jak wiemy napad odpada, hazard spodziewanych zysków jeszcze nie przyniósł, to chyba zostaje mi stanąć pod pasmanterią z kapeluszem i tabliczką  "Zbieram na przydasie".
    Pa, pa idę cierpieć w milczeniu. Na osłodę chociaż sobie pooglądam :)))

Tu przydasie z przydasi czyli zostały końcówki kordonka,
 które miały się przydać i powstały z tego kwiatuszki, które się przydadzą.

Oto plon mojej ostatniej wizyty w pasmanterii.

Jeszcze nie wiem po co je kupiłam:) ...

...ale nadal mi się podobają.

Zrobiłam coś ale nie wiem co. Ma ktoś ma pomysł co to może być?

Jeszcze kwiatuszki ostatnie kwitną.

Kosmosy albo...

...warszawianki...

... z takimi nazwami...

...się spotkałam.

A tu swojski nagietek, który ostatnio ....

... robi u mnie za chwasta :))) bo sam się nasiewa.