Wyjazd czyli wszędzie dobrze ale w domu najlepiej

     Zerwałam się skoro świt, rześka jak skowronek. Radosnym truchcikiem podążyłam do łazienki, gdzie przelotnie zerknąwszy w lustro, upewniłam się, że wyglądam jak zwykle. Włos jedwabisty, oko błyszczące (nawet dwa), cera jak krew z mlekiem a biust jędrny. Zabrawszy się do porannych ćwiczeń, zrobiłam bez trudu salto w tył  i ...     obudziłam się !!!
   Zwlokłam się z wyrka i pociągając nogami, powlokłam się do łazienki. Jedno spojrzenie w lustro upewniło mnie, że od wczoraj nic się nie zmieniło. No może kołtun był trochę większy i oczka odrobinkę podkrążone bardziej. Nic to,  jak mawiał Wołodyjowski swojej Basieńce,  nic to - drugi raz pomyślałam sobie, zrobię  dzisiaj wolne od prac wszelakich, wypocznę to może pomoże ... a jak nie to lustro zamaluję, bruździć mi tu swołocz z samego rana będzie, jak nic drania zamaluję i swoje zdjęcie sprzed lat dziestu powieszę. Westchnęłam i mijając wyrzut sumienia w postaci rowerka treningowego, kolejny raz postanowiłam, że od jutra to już  na pewno, że regularnie itd., itp. Udałam się do kuchni w celu spożycia posiłku porannego zwanego śniadaniem. Po przekroczeniu progu od razu wyczułam, że coś jest nie tak. Śniadanie było gotowe. Coś wisiało w powietrzu. Długo czekać nie musiałam, szykował się wyjazd do miasta.  Ja nie chcęęęę- wyjęczałam, ale mój Ślubny wiedział co robi, zaczął mnie przekonywać, podsuwać wizje odwiedzin pasmanteryjnych, roztaczać przed moimi oczyma zawrotne ilości sklepów, po których będę mogła myszkować dowoli ( o zwiedzaniu mówił spryciarz, o zakupach ani słowa). No i tak namawiał, tak przekonywał, że pod koniec śniadania miałam wrażenie, że ten wyjazd sama zaplanowałam i nie mogę się go już doczekać.
   W mieście jak to w mieście. Było w skrócie tak:

  Najpierw
  powoli
  jak żółw
  ociężale
  Ruszyłam
  do sklepów
  nie nudząc się
  wcale.
  I robiąc zakupy z tak wielkim mozołem
  kręciłam się ciągle koło za kołem,
  I biegu przyspieszam, i gnam coraz prędzej,
  Do sklepu, marketu i shopu wciąż pędzę.
  A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost
  Do sklepu, do sklepu, do sklepu przez most.
  I nagle stanęłam,  poczułam, że  dość
  Bo przecież ja tutaj to tylko gość.

Jak już zwolniłam i jeszcze pomyślałam przez chwilę, to z mej piersi  wyrwało się żałosne -  ja chcęęęę do domuuuu! Tu jest za dużo ludzi, za dużo aut, za dużo hałasu, w ogóle wszystkiego jest dużo za dużo. Ja chcęęęę do domuuuuu!!! W obawie przed zbiegowiskiem, zostałam szybciutko zapakowana do auta i odtransportowana w pielesze domowe. Zmęczona jestem potwornie, nawet siły nie miałam, żeby zdjęcia łupów pasmanteryjnych zrobić. Morał z dzisiejszego dnia jest w tytule a ja na razie nigdzie się nie wybieram. Będę robótkować w domu :)))

Jak widać na załączonym obrazku, lubię ptaszki.
 Oto kolejny  -  paw w altance.

*wiersz nie jest mój, pozwoliłam sobie przerobić odrobinkę fragment wierszyka, wiecie jakiego?