Lekarz czyli jak trwoga to do Boga :)

    Nie lubię lekarzy, nie żeby tak prywatnie. Prywatnie to ja ich nawet lubię i nic do nich nie mam. Jednak myśl o wizycie wydaje mi się niesłychanie i nieodmiennie antypatyczna. Staram się ich unikać jak mogę i jeden tylko Pan Bóg wie, ileż ja sposobów medycyny naturalnej takoż zwanej alternatywną wypróbowałam na sobie, włącznie z moją ulubioną autosugestią. Metoda tyleż prosta co i nieskuteczna ;), wystarczy powtarzać do znudzenia - jestem zdrowa, jestem zdrowa a jak nie pomoże przejść się koło szpitala. Coby sprawa była jasna moja niechęć rozciąga się także na znachorów, babki od zamawiania i inne szeptuchy. Na owej niechęci do zawodu lekarskiego wszelakiego autorytamentu, zaważył być może fakt z bardzo wczesnego dzieciństwa, kiedyż kiwając nade mną głowami, powątpiewano w moje możliwości dożycia pierwszego roku. Wrodzona przekora usłyszawszy te słowa, natychmiast zmobilizowała wszystkie siły witalne, mojego nader wtedy wątlutkiego organizmu i voila! Mało, że pierwszego ale nawet 48 dożyłam. :) Od tego czasu zasady współżycia między mną i lekarzami były jasne, oni mnie leczyli a ja starałam się to jakoś przeżyć. Tak więc w związku z ową animozją staram się usilnie omijać  lekarzy, przychodnie i szpitale. Jednak niestety jak usłyszałam od jednego lekarza-optymisty -  zdrowie to stan przejściowy między jedną chorobą a drugą. Toteż wcześniej czy  później nadchodzi moment kiedy zdaję sobie sprawę, że wizyta jest nieunikniona.
  Okularki do czytania i robótkowania noszę już od lat 3 z okładem, mniejsza o to ile tego okładu jest, ważne, że ostatnio jakby dziurka w igle zrobiła się mniejsza i literki w książce drobniejsze... Wykluwała się powoli we mnie myśl, że to nie wina oświetlenia tylko chyba , jednak... o matko i córko!!! trzeba do lekarza po nowe okulary! No i zaczęło się. Wieczorem twarde postanowienie, jutro zadzwonię i zarejestruję się. Rano miękłam i odkładałam myśl o telefonie na kiedy indziej. Zabawa w kotka i myszkę sama z sobą potrwała około 2 tygodni, aż w końcu w nagłym przypływie szaleńczej odwagi udało mi się zarejestrować. Dzień przed czyli wczorajszy przesiedziałam jak na szpilkach. Dziś wzięłam głębszy wdech i na tym wdechu udałam się do specjalisty od ócz po nowe patrzałki. Z duszą na ramieniu i szaleństwem w oku wpadłam do rejestracji po kartę... gdzie dowiedziałam się, że mogę spokojnie (!) wrócić do domu, bo lekarza nie ma i nie będzie. Błogość( która spłynęła natychmiast na mą duszę) przesłonił fakt, że na następną wizytę będę czekać znowu 2 tygodnie.
   Dziwna myśl zalęgła się w mej głowie, czyżby lekarze zaczęli unikać mnie tak jak ja ich?!
W Robótkowie dziś zima i lato. Przedstawicielem zimy są maleńkie łyżwy, które mimo braku prawidłowych patrzałek udało mi się wydziubdziać, a lato prezentuje serwetka z motylami i przydasiowe kwiatki.

Oto maleńkie łyżwy...

...na święta jak znalazł:)

Pudełko zapałek, żeby unaocznić ich wielkość :)

Każda para ma inaczej wykończoną cholewkę na górze.

A mnie jest trochę szkoda lata...

... jeszcze ostatni motylek w tym roku...

jeszcze ostatnie kwiateczki ...

... i ciągle jeszcze na niebiesko :)