Herbatka czyli zmiany i szydełkowe serwetki

Zosieńka z zadumą i żalem spoglądała na stojącą przed nią filiżankę parującej herbatki. Ukochany napój odkąd przestała go słodzić stracił dla niej całą swoją atrakcyjność. Podniosła do ust czarkę pełną aromatycznej esencji po to tylko by po raz kolejny przekonać się, że uwielbienie dla tego trunku prysło jak bańka mydlana. Najwyraźniej w życiu Zosieńki nadszedł czas zmian. Westchnęła głęboko i bez żalu wylała herbatę do zlewu, po czym sięgnęła po kolorowe pudełko z napisem "Green Tea". Otworzyła opakowanie, używając kuchennego noża,którego nie powstydziłby się nawet mistrz rzeźnicki i pełna nieufności powąchała zawartość. Mimo uprzedzeń jakich była pełna, zapach mile ją zaskoczył. Wrzuciła torebkę (Zosieńka była wygodnicka) do filiżanki i nastawiła wodę. Czekając aż woda dojdzie do stanu, w którym chętnie zmienia swój stan na lotny, pogrążyła się w rozmyślaniach. Wdzięcznie podparłszy wiotką rączyną zgrabną główkę, spoglądała na widok rozpościerający się za jej oknem. Miał wiele uroku, ale już nie dla niej. Wczoraj, po wielu miesiącach a szczerze mówiąc latach zapadła decyzja, która na nowo wywróci Zosieńkowe życie do góry nogami. Zosieńka wraz ze swoim osobistym Ślubnym podjęli decyzję o zmianie miejsca zamieszkania. Decyzja owa rodziła się w bólu i niezliczonych rozterkach, ale raz podjęta sprowadziła na nich niebotyczną ulgę. Byli mieszczuchami z krwi i kości i oboje postanowili w końcu przestać walczyć z własną naturą.
Kłęby pary wydobywającej się z wdzięcznie wygiętego dzióbka czajnika, przerwały Zosieńkową zadumę. Poderwała zgrabnie swoje 80 kilo żywej wagi i wyłączyła gaz. Zgodnie z instrukcją parzenia nowej herbatki, odczekała 7 minut by woda nieco ochłodziła się do temperatury 70-80 stopni i zalała nią nowy napitek. Po dłuższej chwili usadowiwszy się na swoim ulubionym fotelu,  z wielka obawa podnosiła do ust herbatkę. Im bliżej jej warg znajdowała się filiżanka, tym większy stawał się lęk, ze napój znajdujący się w niej okaże się gorszy od poprzedniego... Okazało się, że między ustami a brzegiem pucharu, mieszka nie tylko szczęście, ale także lęk i obawa... W końcu rzuciwszy się na główkę, wzięła duży łyk, gotowa pozbyć się go natychmiast... ale w ustach poczuła miły aromat. Każdy następny łyk okazywał się lepszy od poprzedniego.
Na zosieńkowej buźce zamieszkał uśmiech. Okazało się, że życie jednak jest sprawiedliwe - kiedy jedne drzwi się zamykają, natychmiast otwierają się inne. Zosieńka teraz ufnie spoglądała w przyszłość. Wiedziała, że chociaż przed nią miesiące poszukiwań i papierkowych załatwiań, to na końcu tej drogi będą na nią czekały otwarte drzwi. Drzwi prowadzące do przyszłości... Lepszej?  Gorszej? Na pewno innej....

Zosieńka pełna  optymizmu przedziergała wypełniającą ją nadzieję na lepsze jutro na takie oto z i e l o n e  serwetki :)))