Waga czyli zmagania ze sobą i serce kocie :)))

  Ostatni post potraktowałam po macoszemu (mam nadzieję, że mi to wybaczycie), bowiem po lekarzach się włóczyłam. Nie wiadomo kiedy i jak, ale zagnieździło się we mnie fanaberyjne pragnienie dokonania przeglądu własnego zdrowia. W związku z tym, że piszę te słowa możecie się domyślać, że przegląd przeszłam, może nie na szóstkę, ale do poruszania się po drogach życiowych zostałam dopuszczona. Jednak chwila grozy w czasie badań była... kiedy postanowiłam wejść na wagę! Wchodziłam na nią ze trzy razy pewna, że wynik który widzę, jest dowodem na złe działanie maszynerii. Niestety, waga działała prawidłowo, czego nie można było powiedzieć o mnie... o mało co spazmów nie dostałam. Wiedziałam, że przytyłam, ale żeby aż tyyyle! W duchu dziękowałam Bogu, że nie zważyłam się przed dwoma miesiącami, to by dopiero był szok. W ramach pociechy, żeby utrwalić nowe, zdrowe zasady żywieniowe, udałam się do pasmanterii, gdzie nabyłam dwie obręcze, kłębek kordonka i trzy mulinki. W domu okazało się, że jedna obręcz jest za mała a druga za duża. Kordonek nie pasuje do niczego a mulinki kupiłam nie te co trzeba.  Zasiadłam w mym ulubionym fotelu i poczęłam z rozpaczą w oku wpatrywać się w świeżo zakupione towary - żeby sama sobie kupić tak nietrafiony prezent! Co tam, potrzebne kupię, kiedy indziej a tu mam pole do inwencji. Jedną obręcz już wykorzystałam, co do drugiej mam ściśle sprecyzowane plany a  i jakiś kordonkowy zamysł się plącze po głowie.
W ramach zbijania nadprogramowych kilogramów, postanowiłam na rowerze jeździć. Radośnie potruchtałam do budynku gospodarczego, przedarłam się przez stuletnie pajęczyny, spłoszyłam kilka myszek i dobrnęłam do mojego roweru. Wyciągnąwszy go na dwór, przyjrzałam mu się krytycznym okiem. Sprzęt okazał się sprawny, jednak w związku z tym, że nie pamiętam kiedy go używałam ostatni raz, był delikatnie mówiąc mocno przykurzony. Myśl o myciu roweru wydała mi się taka jakaś mało atrakcyjna. Toteż udałam się do domu, gdzie taktownymi aluzjami, tudzież wymyślnymi intrygami, namówiłam Ślubnego żeby wypróbował nowe końcówki do węża ogrodowego. Jako przedmiot świetnie nadający się do wypróbowania tychże końcówek wskazałam paluszkiem rower, skromnie stojący na trawniku.  Po godzinie dosiadłam błyszczącego bicykla i pognałam niczym torpeda. Wiatr rozwiewał mi włosy co najmniej jak w jakim hollywoodzkim filmie... nagle poczułam ból, promieniował z mięśni nóg. O matko i córko! Z każdym naciśnięciem pedałów było coraz gorzej, ale małe uparte bydlę, które siedzi we mnie pokazało rogi i postanowiło za mnie, że się nie poddam. Cóż mi pozostało, zacisnęłam zęby, te które mi jeszcze pozostały po częstych wizytach u dentysty i parłam do przodu. Do końca wsi, potem do lasu, potem z powrotem do wsi i do domu! Wiecie czego jestem ciekawa najbardziej? Czy jutro będę w stanie chodzić... Nic to, mam w domu jeszcze rowerek stacjonarny, do niego jakoś się doczołgam...

Promyczku, jak to mówią - mówisz, masz! :)) Oto serce kocie, wyhaftowane dawniej, ale jeszcze nie pokazywane :))

A jak już mowa o kotach, to spójrzcie poniżej, wygląda na pierwszy rzut oka jak zwykły obrazek, ot śpi sobie kocisko. Jednak zwróćcie uwagę, że owa kocia sypialnia znajduje się na... wystawie sklepu obuwniczego :))  Kot całkowicie, że tak powiem zadomowiony, na drzwiach znajdowała się jeszcze kartka z prośbą, żeby nie dokarmiać kota :))