Serce truskawkowe czyli optymizm za wszelką cenę ;-D

Życie nie sprzyja uśmiechowi, więc postanowiłam na przekór  (jak zwykle) być optymistką.  Udawszy się do łazienki...    wróć...    do pokoju kąpielowego, zalotnie rzuciłam oczkiem w lustro. I aż westchnęłam z podziwu. Ja wiem, że codziennie budzę się piękniejsza, ale dziś to już chyba przesadziłam. Kołtun na głowie lśnił... wróć...  splątane loki odbijały figlarnie promienie słońca a cera... i tu nastąpiło skojarzenie z apteką.

(... skrót skojarzenia...)
Dłużej śledzący mego bloga domyślają się, że w związku z tym, że minął już kwartał, odpękałam znowu pielgrzymkę po recepty na leki, które ponoć trzymają mnie przy życiu a już na pewno zwiększają jego komfort, no bo w końcu co to za przyjemność chodzić na przydechu, jak jaki wamp nie przymierzając. Pielgrzymka receptowa odbyła się bez przygód, oprócz jednego małego zgrzytu na sam koniec. Zapłaciwszy za medykamenty, odbierałam wypchaną torbę z rąk uroczej pani Magister, kiedy ta spojrzawszy na mnie raz i drugi, szybkim ruchem dorzuciła do mej torby jakieś małe saszetki. Dopłacić nie kazała, więc uśmiechnęłam się i podziękowawszy opuściłam progi szanownej apteki. Po chwili zapomniałam o tym zdarzeniu i dopiero wieczorem w domu, kiedy wzięłam się za sortowanie kapsułek, tabletek i inszych inhalatorów, na dnie torby ukazały się mym oczom małe saszetki. Odziawszy me oczęta w patrzałki, wzięłam się za odcyfrowywanie maleńkich napisików (drukują je dla krasnoludków czy co?), jak się okazało otrzymałam próbki kremów pod oczy i do cery dla pań, że tak powiem drugiej młodości.

Stojąc przed lustrem w mym pokoju kąpielowym i podziwiając się bezkrytycznie, nie mogłam pojąć, dlaczego zostałam tak przedziwnie obdarowana w aptece. jak już wcześniej ustaliłam, loki błyszczały a cera była jak krew z mlekiem. No dobra, może mleko było wcześniej rozlane a krew to jakiegoś chyba anemika, ale żeby zaraz takie kremy?! Skończywszy poranną samoadorację,postanowiłam dokonać przeglądu ogródkowego. Gwizdnąwszy na psa udałam się na spacer.  Psica jakoś dziwnie nie pałała radością do mego pomysłu, ale zanęciwszy ją smakołykiem, udało mi się ją w końcu wypchnąć na podwórko. Spojrzała ze smutkiem na zamknięte drzwi i powlokła się za mną. Szybko przekonałam się, że należy ufać psiemu instynktowi, trawa okazała się mokra aż do dna a razem z nią moje stópki w klapkach. Ja, jednak gotowa za wszelką cenę dotrzymać obietnicy danej samej sobie, trzymałam się kurczowo mojego optymizmu. Uśmiechając się, jak głupi do sera i wysoko podnosząc nogi, brnęłam dalej w kierunku zieleniących się truskawek. Pomna licznego kwiecia, jakim jeszcze niedawno były obsypane, spodziewałam się znaleźć dorodne owoce.  Przybywszy na miejsce, poczęłam zaglądać pod liście. Daremnie się łudziłam, jak się okazało... Znalazłam ślimaki, co najmniej w dwóch gatunkach, żabę, oset (a niech to #^*#*!) oraz pokrzywę oraz tu proszę o fanfary - 3 truskawki (słownie: trzy). Cóż, grad, deszcz i zimno odwaliły kawał dobrej roboty. Psica przyglądała mi się z pewnej odległości pomna, że kiedy pańcia wyraża się niecenzuralnie, lepiej trzymać się z daleka. Ja jednak od dziś optymistka całą gębą, wyprostowałam się, odrzuciwszy uprzednio włos splątany (warkocza przed wyjściem nie utrefiłam) i z promiennym uśmiechem ukazującym 64 zęby (a co! Polka potrafi !) odgwizdałam powrót do domu. Po powrocie w pielesze domowe postanowiłam nadal się nie poddawać i wyhaftowałam sobie te brakujące truskawki.
Jak już postanowiłam być tą optymistką, to choćby po trupach, ale będę... ;-D

P.S. Pokrzywą rączyny poparzyłam sobie okrutnie, szukając tych wyimaginowanych truskawek, ale ... tu włączył się optymizm... ponoć to zdrowe na stawy i w ogóle kości.  Ciekawe czy na cerę też?

Oto dowód, że nie wyimaginowałam sobie niczego i kwiecia było pełno.