Sobota czyli serce sprzątajace

    Nadejszła sobota - czas porządków. Toteż ambitnie postanowiłam kontynuować sprzątanie porzucone w poprzednim tygodniu, a przy okazji podjęłam odważną próbę, odnalezienia robótkowych akcesoriów, zagubionych przy poprzednim szale sprzątania. Moja artystyczna natura buntowała się jednak przeciw jakimkolwiek systemom, tak też sprzątanie  połączone z poszukiwaniami przebiegało delikatnie mówiąc nieco chaotycznie. Przenosiłam się z pokoju do pokoju, hołubiąc w duszy cichą nadzieję, że odnajdę potrzebne rzeczy, bez konieczności przeprowadzenia gruntownych porządków. Miotałam się od szafki do szafki, od koszyka do koszyka... i nic. Druciana obręcz o średnicy około 30 centymetrów rozpłynęła się w powietrzu, bądź jak to mawiała moja mama - diabeł ją ogonem przykrył. Wraz z upływającym czasem, mój zapał malał a ilość miejsc w których mogłam schować w/w akcesorium zmalał do zera. W związku z tym, że tempo mego truchtania wyraźnie zwolniło, przemykając przez przedpokój zaczęłam odruchowo zerkać do lustra. Za trzecim przelotem, w mej łepetynie wykiełkowała wyraźna niechęć do tego przedmiotu. Wisi takie bydlę i jeszcze mi bruździ... Poczęłam nawet snuć plany jego szybkiego demontażu, ale pomysł spalił na panewce, bowiem lustro okazało się być nierozdzielnym elementem kompletu mebli do przedpokoju, który o zgrozo sama wybrałam. Oj, biada mi , żebyż to chociaż było zaczarowane i zdyscyplinowane lustereczko, które na pytanie - "Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie?" - odpowiadałoby - "Ty i tylko ty jesteś najcudniejsza". Zaczęłam się zastanawiać po co nam lustra? Jak się tak zastanowię, to im rzadziej się oglądam w lustrze, tym lepiej się czuję... a jednak w moim domu wisi ich sztuk trzy. Trzeba je czyścić, polerować, dbać by smug jakowychś na nich nie było i co otrzymuję w zamian? Worek krytyki.
Bydlęcia z przedpokoju zdemontować się nie da bez ogólnej dewastacji mebla, do gościnnego postanowiłam nie zaglądać a jeśli już, to będę spoglądać w druga stronę. Łazienkowemu też musiałam dać spokój, bowiem wyobraźnia podsunęła mi dantejskie sceny, jakie odbywałyby się w pozbawionej lustra łazience, przy porannym goleniu mego  Ślubnego. Po głębszym przeanalizowaniu problemu, postanowiłam - co nie pałą to go kijem - wracam do rowerka treningowego, przecież jakoś po domu poruszać się muszę, nie?
Nałóg opanował mnie do głębi, oto jeszcze jedno serce, przeze mnie zwane sprzątającym ;)