Słodkości czyli rozpraszania ciąg dalszy :)

   Dietę ŻP stosuję już prawie dwa miesiące, ale kimże ja jestem jak nie zwykłym człowiekiem, toteż chwile słabości mi się zdarzają. Nagle ni stąd ni zowąd zapach jakiś znajomy zaleci, a to nieopatrznie na stronę kulinarną wejdę... Jednak zęby twardo zaciskam i słodkości na wyciągnięcie ręki trzymam. Tak sobie obiecałam, że na wyciągnięcie ręki je trzymać będę. Był nawet moment, że zastanawiałam się czy gdyby ktoś mi rzucił a ja bym paszczęką złapała to byłoby złamanie tej zasady czy nie? Ręce trzymałabym wtedy z tyłu. Rozważania na ten temat trwały czas jakiś, ale z braku środków na pomoc prawniczą, która w tym wypadku wydała mi się niezbędną, porzuciłam nadzieję na rozwianie wątpliwości w tym temacie.  Postanowiłam kuchnię omijać szerokim łukiem. Zasiadłam przed komputerem i zaczęło się skakanie po wiadomościach. Oczywiście wybierałam te niezbyt aktualne, żeby nie daj Boże się nie zdenerwować, boć przecie wiadomo, że człek wkurzony głodny się robi. Podkusiło mnie, przeczytać dlaczego Polki nie chcą rodzić dzieci. Z badań statystycznych dowiedziałam się, że po pierwsze Polki nie rodzą bo nie mają stałego partnera, po drugie bo nie mają stałej pracy (czyt. śmieciówki), po trzecie bo nie mają własnego lokum, a na wynajem ich nie stać (patrz po drugie). Reszta przyczyn była marginalna, te pozycje były obłożone przez pytane Polki największym procentowym poparciem. Wydało mi się, że sprawa jest jasna i tu wszelkie rozważania można odłożyć na półkę, ale dyskusja była długa i namiętna tyle, że o niczym. Padało wiele "mądrych" wypowiedzi, które miały jeden plus - skutecznie mnie rozproszyły. Porzuciłam internet i udałam się z psem na spacer, by choć odrobinę otrząsnąć się. Po drodze w mej wyobraźni roiły się tysiące kobiet przekonanych, że powinny mimo wszystko urodzić. Byłyby same, bo partnera stałego (o mężu nie wspominając) brak, mieszkałyby chyba pod mostem i odżywiały się wygrzebanymi z ziemi korzonkami, bo lokum brak a śmieciówkę po zajściu w ciążę zaraz by straciły. Pomyślałam sobie, że te moje rodaczki to jednak rozważne kobiety są, bo przecież powiedzenie, że - jak Pan Bóg da dzieci, to da i na dzieci - można spokojnie między bajki włożyć.
Po powrocie w pielesze domowe postanowiłam rozproszyć się metodą tradycyjną czyli haftem. Wydało mi się to o wiele bezpieczniejsze :)