Dzień jak codzień czyli próba optymizmu

 
...przed paroma dniami...

   Wyobraźcie sobie pasmanterię, dużą i dobrze zaopatrzoną. Co ja mówię, bardzo dobrze zaopatrzoną, żeby nie powiedzieć świetnie. No i jak, już ją widzicie? Dobrze, teraz wyobraźcie sobie w niej mnie. Skojarzenie samo się nasuwa - szaleństwo. Najpierw stanęłam przy półkach z włóczkami, wełenki prawdziwe, moherki na chusty i szale, anilanki i akryle w pięknych kolorach. Wrzuciłam co się dało do koszyka i pognałam kurcgalopkiem dalej. Wyhamowałam z wizgiem dzikim przy kordonkach, pełny asortyment Ariadny i Altin Basak. Kiedy zobaczyłam, że są nawet chusteczkowe, w oku zakręciła mi się łza wzruszenia. Upchałam do koszyka co się dało i popychana silnym imperatywem posiadania, udałam się wgłąb sklepu. Nabyłam jeszcze kilka tkaninek  i nagle zobaczyłam wstążki. Oj, czego tam nie było - satynowe i bawełniane, gładkie, lśniące i matowe, w krateczkę i w paseczki... długo można by wymieniać. Przystanęłam i zadumałam się nad wyborem, kiedy w rozmyślaniach nad tak ważną kwestią, zaczął mi przeszkadzać jakiś hałas. Rozejrzawszy się, stwierdziłam, że źródło musi być gdzieś dalej. Starałam się skupić nad wstążkami, ale rumor był coraz głośniejszy... i coraz głośniejszy... I CORAZ GŁOŚNIEJSZY...

   Obudziło mnie szczekanie psa i śmieciarka. Próbowałam jeszcze zamknąć oczy i wrócić do mojej wyśnionej pasmanterii, ale niestety plan spalił na panewce. Psica ujadała jak szalona, podekscytowana, hurgoczącym potworem, który podkradał zawartość naszego kubła. Już, już miałam zacząć pomstować na cały świat, ale... przypomniałam sobie o moim postanowieniu. W końcu optymistce nie wypada witać nowego dzionka niecenzuralnym słownictwem, rodem spod budki z piwem. Rada nie rada wstałam z promiennym uśmiechem i nietypowo postanowiłam zacząć ten dzień od śniadania. Otworzyłam lodówkę i czas jakiś zawisłam, podziwiając resztki jej zawartości. Przyznaję się szczerze, na śniadanie nigdy nie mam ochoty, jem je z obowiązku. Toteż wyciągnęłam plasterek wędliny, dołożyłam do niego kawałek pieczywa i przystąpiłam do parzenia herbatki, która smakuje mi zawsze o każdej porze dnia i nocy. Zasiadwszy do stołu, poczęłam śniadać. Pierwszemu łykowi herbatki towarzyszyło dziwne wrażenie, że coś jest nie tak, ale co? Powąchałam wędlinę, pomacałam pieczywko, wzięłam następny łyczek herbatki, smakując go długo i szczegółowo. Wszystko było w porządku. Westchnęłam i pomyślałam, że chyba pani Magister miała rację i najwyraźniej nie tylko moja cera, ale i ja sama zaczynam się starzeć. Zabrałam psicę na spacer a po powrocie zainspirowana cudnym snem, wzięłam się za haftowanie. Wiadomo przy miłym zajęciu czas szybko płynie, ani się obejrzałam jak była już pora obiadowa. Udałam się do kuchni i postanowiłam ponownie zlustrować zawartość lodówki. Otworzyłam, nie znalazwszy nic ciekawego już miałam zamknąć jej podwoje, kiedy ze zdwojoną siłą uderzyło mnie wrażenie, że coś jest nie tak. Zesztywniałam cała a mój wzrok powędrował do góry, szukając wyświetlacza... zamiast temperatury były na nim kreseczki. Zamknęłam  i otworzyłam ponownie, hołubiąc gdzieś na dnie duszy nadzieję, że to jeno zwid jakowyś. Nic z tego, kreseczki były a chłodzenia w lodówce ani śladu.
   Potem nastąpiło kilkanaście godzin wypełnionych licznymi konsultacjami, po których to zyskiwałam to znów traciłam resztki nadziei. Ostateczna diagnoza zapadła nazajutrz. Moja chłodziareczka Nordline padła śmiercią naturalną i chociaż miała ledwie 8 lat, to ponoć była lodówkowym Matuzalemem, bo jak zostałam poinformowana sześcioletni sprzęt chłodzący jest już w wieku nader sędziwym.
   Jeszcze w żałobie ale jako obowiązkowa optymistka, z okrzykiem na ustach - "Umarł król, niech żyje król!"- udałam się wraz ze Ślubnym się do pobliskiego miasteczka po nowy sprzęcik.  Po wizytach w kilku sklepach ze sprzętem AGD, doszłam do wniosku że z marszu mogę grać słodką idiotkę (producentów filmowych, tudzież reżyserów zapraszam), bowiem tak mnie w nich potraktowano. Zniesmaczona, opuściłam ich niegościnne progi. W ostatnim sklepie, kiedy Ślubny już stracił nadzieję, że kiedykolwiek uda nam się nabyć nowy sprzęt, zobaczyłam wizualizację moich pragnień i wymagań, jeszcze dyskretne zerknięcie na cenę i mały test sprzedawców. Zakup został dokonany.
Dokształciwszy się w internecie, wiem że nie  powinnam się do niej przywiązywać, bo jej żywot pewnie nie będzie zbyt długi...

Zainspirowana snem pasmanteryjnym, stworzyłam taki oto obrazeczek. Miał powstać jako odskocznia od serc, ale wolny od nich nie jest ;) Obszyty niebieską krateczką. Można go powiesić na drążku a co najważniejsze prać bez problemu.