Nadmetraż czyli współczesne niewolnictwo :)

  Wzięłam się za sprzątanie. Jednak czynności te podjęłam nie w celu doprowadzenia mego najbliższego otoczenia do  perfekcyjnej czystości lecz z niemocy twórczej, której nijak ostatnio przezwyciężyć nie mogłam. Nie mogąc nic napisać, błąkałam się po domostwie nie umiejąc sobie znaleźć miejsca i w końcu doprowadzona na skraj rozpaczy, postanowiłam, że równie dobrze mogę się błąkać ze ścierką do wycierania kurzu w  ręce. Myśl zakiełkowała a ja zamiast wyrwać chwasta w zarodku, pozwoliłam jej wzejść... przełamałam opór do wykonywania mechanicznych, bezmyślnych czynności i udałam się  po odpowiedni sprzęt. Wprawdzie już po drodze zaczęłam mieć wątpliwości czy to dobra decyzja, ale było już za późno. Uzbrojona w ściereczki do kurzu w trzech rodzajach, podzielonych na dwie podgrupy, tzn wilgotne i suche, z udawanym zapałem wzięłam się do roboty. Z uporem godnym maniaka poczęłam szukać przyjemności w wykonywanych czynnościach, jednak po wytarciu kilometrów półek, pewnej ilości bibelotów (ilość ich została ostatnio poważnie uszczuplona) i całego mnóstwa książek, przestałam się łudzić, że kiedykolwiek znajdę w tym przyjemność. Skończywszy wycieranie kurzy, postanowiłam doprowadzić sprawę do końca i wyciągnęłam z przepastnych czeluści schowka sprzęt, który zrewolucjonizował współczesny świat kobiety sprzątającej czyli odkurzacz. Mój nie jest ostatnim krzykiem technologii, toteż przez moment tliła się we mnie nadzieja, że bydlątko przez lata traktowane po macoszemu, straci do mnie cierpliwość i najpoprościej w świecie  zbuntuje się i nie odpali. Nacisnęłam  nonszalancko przycisk uruchamiający i... wokół rozległo się dzikie wycie, które mogłoby konkurować z całym stadem wyjców.  Nawet się nie zdziwiłam, jak to mówią złośliwość przedmiotów martwych.  Zaczęłam mozolnie odkurzać kolejne powierzchnie 10 m2, 30m2 już 50 m2 za mną... Po 120 m2 później byłam wykończona a to przecież jeszcze nie koniec. Przede mną było jeszcze umycie tego wszystkiego. W trakcie kolejnego płukania mopa, zaczęłam się zastanawiać nad sensem wykonywanych czynności. Wiem, że w tym momencie wiele z was pomyśli o mnie niezbyt pochlebnie, przewiną się słowa w stylu flejtuch, leń, brudas... lecz wszyscy muszą mi przyznać, że co by nie myśleć, to sprzątanie należy do dziedziny tzw. "robót głupiego".  Dziś wysprzątane, jutro brudne, dziś wysprzątane, jutro brudne..    i tak bez końca. Co by sprawę uściślić, jestem zwolenniczką utrzymywania wokół siebie porządku, ale na Boga dlaczego muszę to robić na 120 m2?! Tu dygresja wam się należy, wychowałam się w kawalerce. Mama moja wychowana w dużym domu, usilnie do końca życia broniła się przed zmianą tego lokum na większe. Meble były proste i ponadczasowe, sprzątania niedużo, wystrój zmieniało się żonglując kolorowymi zasłonami, obrusami i narzutami... Tłoczno wbrew pozorom nie było, bowiem wszyscy ciągle gdzieś wychodzili a jak przychodzili goście było gwarno i wesoło i nikomu nie przeszkadzał brak dodatkowych metrów.
      Usiadłszy, złachana jak nieboskie stworzenie po umyciu wszystkich podłóg, zaczęłam się zastanawiać jakież to korzyści mnie dotykają, związane z posiadaniem "pańskich salonów"? Pomyślałam o codziennym trudzie wkładanym w sprzątanie, o "górach forsy" wydanych na doprowadzenie tych "metrów" do stanu prosperity, o ciągłych kosztach eksploatacyjnych... Co otrzymuję w zamian? I tu się zawiesiłam, bowiem mimo ogromnego wysiłku, nijak tych pozytywnych stron znaleźć nie mogę. Wszystko co robię na tych ponad stu metrach, mogę robić równie dobrze na trzydziestu kilku a jakaż by była oszczędność czasu i pieniędzy, które można by wykorzystać na Ż Y C I E a nie na wykonywanie służebnych czynności wobec nadmiernego metrażu. Jak widać uległam kiedyś propagandzie lansowanej w telewizyjnych reklamach - szczęśliwa rodzinka spożywająca posiłek na tarasie przed wiejskim domkiem. Wizja była jak widać na tyle efektowna, że podążyło za nią wiele rodzin. Efektem dobrze wykształconego u mnie genu "owczego pędu" jest dzisiejszy post :)
  Na koniec na me usta pcha się namolnie jeszcze jedno pytanie, dlaczego wiedząc to co wiem, wciąż jestem tu gdzie jestem???


Dziś jeszcze przestawiam hafcik. Maleństwo jest jednym z wielu, które jeszcze powstaną z tej serii, którą to wielce urzeczona jestem. Rozmiar - 10 cm na 12 cm

Haft z życiem się przeplata tak też powyższy kulinarny hafcik zaowocował, moim wybrykiem kulinarnym pt. Czekoladowe mufinki :)

Można je piec też w silikonowych foremkach, niepotrzebne są wtedy papierowe foremki :)

 Oto przepis :)

210 g maki
2 łyżeczki proszku do pieczenia
1/2 łyżeczki sody
2 łyżki kakao
 wszystko razem przesiać do miski

1 jajko
160 g cukru
100 ml oleju
320 g maślanki lub 200 ml mleka

jajko roztrzepać widelcem dodać cukier, olej i maślankę (lub mleko). Wymieszać łyżką i połączyć z mączną mieszanką. Wstawić do nagrzanego piekarnika - elektryczny 180 stopni, z termoobiegiem 150 - 160 stopni, gazowy stopień 2. Czas pieczenia ok 20 - 25 minut.