Zimny maj czyli ocieplenie klimatu ;)

  Przebudziwszy się dziś rankiem , łypnęłam niechętnym okiem  spod kołdry, nijak nie przejawiając ochoty do opuszczenia ciepłego gniazdka. Przyczyną mego zachowania nie było bynajmniej lenistwo, lecz ocieplenie klimatu, które u nas nie wiadomo dlaczego objawia się ostatnio lodowatymi wiosnami.  Lodowce topnieją, poziom oceanów rośnie w tempie zastraszającym a ja w połowie maja wyciągam z szafy zimowe dresy.  Słysząc czas jakiś temu o wzroście temperatury na tym naszym ziemskim padole, roiłam sobie naiwna, że w niedalekiej przyszłości będę mogła na piecu do c.o. powiesić kłódkę a kluczyk symbolicznie do rzeki wrzucić. A tu co?
                                      Z I M N O
Opatuliwszy się szczelnie grubym szlafroczkiem udałam się do łazienki. Dokonawszy tam niechętnie ze względu na panującą temperaturę, porannych ablucji, jeszcze mocniej opatulona, zasiadłam do śniadania, którego przebojem okazał się kubek z gorącą herbatką. O z jakąż czułością tuliłam go w mych zziębniętych dłoniach...  Z każdym łykiem gorącego nektaru, wzrastała we mnie chęć do życia. Niestety jak to już dawno ludzie zauważyli, wszystko co dobre szybko się kończy. W kubeczku ukazało się dno a żołądek zapełniony porannym posiłkiem odmówił dalszej współpracy w przyjmowaniu kolejnych porcji gorących płynów. Cóż począć, gdy opał z poprzedniego sezonu uległ już całkowitemu i definitywnemu wykończeniu a węgiel na następny sezon grzewczy prawdopodobnie według wszelkich znaków na niebie i ziemi znajduje się jeszcze w kopalni... Wszystko co się dało spalić, zostało spalone, łącznie z chrustem na rozpałkę, który w akcie desperacji dokonał swego żywota w czeluściach pieca już parę dni temu. Trzeba wam wiedzieć, że jestem stworzeniem wyjątkowo ciepłolubnym, mogę być głodna ale nie zmarznięta. Toteż nie bacząc na nic zaczęłam nerwowo przemierzać pokoje, pożądliwym okiem spoglądając na wszystko co jako łatwopalne, mogłyby strawić płomienie, przy okazji dając mi odrobinę ciepła. Zaiste widok mnie przemierzającej nerwowym truchcikiem nasze salony, wywarł na mym Ślubnym wstrząsające wrażenie, bowiem podjął męską czyli szybką decyzję, która zaowocowała zduszeniem w zarodku mej krwiożerczej chęci puszczenia z dymem wszystkiego co się da. Udaliśmy się do najbliższego większego skupiska ludności i w markecie budowlanym nabyliśmy kominek elektryczny, który odtąd miał czynić zadość mej zachciance przebywania w ciepłym pomieszczeniu. Zakup oceniam jako udany, Instalacja polega na włożeniu wtyczki do kontaktu, co opanowałam  w tempie iście einsteinowskim, następnie pod zgrabną klapką umieszczono 4 pstryczki i 2 pokrętełka. Zdolniejsi ode mnie z matematyki wiedzą, że taka ilość dyngsów ma sporo możliwych kombinacji. Ja nie zaprzątałam sobie nimi głowy dążąc usilnie do poznania dwóch możliwości. Zgłębiwszy tajniki włączania grzałki oraz efektu płomieni, spoczęłam na laurach. Po chwili wokół mnie zapanowało błogie ciepełko. Rozprostowałam zziębnięte palce, dotąd kurczowo ściśnięte  i mogłam zająć się tym co Zosieńki lubią najbardziej czyli akurat dziś szydełkiem. W cieple serwetka powstawała w tempie dzikim a me oczęta z lubością co chwila spoglądały na sztuczne płomienie, które teraz zdawały mi się najpiękniejszym widokiem świata. Psica doceniwszy fanaberyjne  dążenie swojej pańci do ogrzania pokoju, zasnęła obok. Po chwili głośno sapiąc, przewróciła się na plecy wystawiając brzuszek na ciepłe podmuchy :)

Serwetka  ze względu na braki w nasłonecznieniu, robi za erzac słońxca :)

 


Poniższe fotki zamieszczam abyśmy nie zapomnieli, że jednak i pomimo wszystko jest wiosna :)))