Lampiony z recyklingu czyli coś z niczego

 Zosieńka jechała samochodem. Właściwie była wieziona, bowiem prawa jazdy nie miała a i sama czynność powożenia mechanicznymi rumakami była jej obca. Świat spowijały ciemności. Światła reflektorów na moment wyłuskiwały z mroków drzewa, by po chwili na powrót oddać je we władanie ciemności. Jechali w ciszy, bowiem Zosieńkowe myśli błądziły niespokojnie... Wydarzenia ostatnich miesięcy nie napawały optymizmem. Owszem Zosieńka kpiła, żartowała i podśmiechiwała się ze wszystkiego, ale.. ale gdzieś w głębi ducha czuła, że zbliżają się chmury. Pierwszy raz w życiu chciała się mylić, jednak rozum na spółkę z sercem mówiły jej, że jeśli nie zdarzy się cud, to świat wokół niej zmieni się radykalnie i nieodwracalnie. Jakże chętnie chciałaby powiedzieć, że polityka jej nie interesuje... że to wszystko dzieje się tak daleko od niej. Chciałaby wstrząsnąć ramionami i powiedzieć, że jej piękna główka nie jest od takich zmartwień. Niestety, procesor w jej głowie pracował pełną parą i podpowiadał ze złośliwą satysfakcją, że to wszystko nie dzieje się tak daleko, ledwie parę granic dalej... a przecież granic nie ma! Każdy może wejść... każdy kto chce! Wyjechali z lasu. Pola pokrywała mgła, która gęstniała coraz bardziej, złowieszczo otulając gęstym całunem świat. Zwalniali coraz bardziej, posuwając się po omacku w gęstej jak mleko mgle. Zosieńka spoglądając na nieprzyjazny świat wokół, czuła jak przechodzą po niej dreszcze. Ufała całkowicie umiejętnościom Ślubnego, ale przecież nie byli jedynymi użytkownikami drogi, która prowadziła do ich domu. Kiedy z mgły wyłoniła się brama na ich osobiste, prywatne podwórze z ulgą odetchnęła.  Dom witał ciepłem, światłem i merdającym ogonem, który stęskniony wesoło się kręcił i skomlał radośnie. Zosieńka rozbierała się, próbując jednocześnie głaskać psa i zaglądać do pieca. Nagle przypomniała sobie, jak jej Mama, wychodząc z domu szeptała pod nosem - "domu złoty, módl się za nami". Słowa te dotąd nie w pełni przez nią rozumiane, nagle nabrały sensu. Dom - ostoja ciepła i spokoju w tym jakże nieprzyjaznym świecie. Ślubny zmęczony położył się spać a Zosieńka podreptała do swojej pracowni. Wiedziała, że tylko robótki mogą odegnać złe myśli, które kłębiły się wciąż w jej głowie. Wyciągnęła szklane słoiczki po konfiturach, taśmę malarską i przeterminowaną farbę emulsyjną do ścian. Na taśmie narysowała gwiazdki, serca i choinkę, wycięła i nakleiła na słoiki, które następnie byle jak pomalowała. Po wyschnięciu zerwała taśmę i polakierowała swe dzieło. Czegoś jednak wciąż brakowało, więc z przydasi wyciągnęła druciany supeł, który po wielkich trudach rozplątawszy, pocięła na kawałki i wyrychtowała z niego uchwyty. Jednak wciąż czegoś brakowało... Spojrzała raz i drugi, i sięgnęła po wstążkę w kratkę. Zosieńka zawiązawszy zgrabne kokardki, z satysfakcja spojrzała na swe dzieło. Efekt wydawał się jej na tyle zadowalający, że pstryknęła parę fotek.
Zosieńka siedząc w nocy przy komputerze, długo się zastanawiała czy napisać ten post. Wszak wszyscy lubili Zosieńkę dowcipną, radosną i żartującą... Jednak Zosieńce ostatnio śmiech zamierał na ustach, a żarty wydawały się dziwnie niestosowne w obliczu nadciągającego zderzenia kultur. Kultur tak różnych jak ogień i woda. Patrzyła, słuchała i czytała... i wyciągała wnioski.