Emigracje i dylematy czyli chwil kilka z zosieńkowego dnia

Zosieńka zlewała herbatkę ze spodka do filiżanki. Napój bogów znalazł się w tym tak nietypowym dla siebie  miejscu , w wyniku ekwilibrystycznych wyczynów Zosieńki, która idąc z tacą potknęła się na progu. Na szczęście udało się ocalić filiżankę od kompletu wraz z jej zawartością. Zosieńka ostatnimi czasy coraz częściej się zamyślała... a to stała nad czajnikiem buchającym parą, czekając aż się woda w nim zagotuje... a to potrafiła spędzić ze ściereczką od kurzu dobry kwadrans nad szafką, pozostawiając ją z wyrysowanymi "palcem na kurzu' sercami... Można by mnożyć w nieskończoność podobne zachowania Zosieńki, których powodem były jej zamyślenia... Zosieńkę męczył dylemat, który od dłuższego czasu sprawiał wrażenie nierozwiązywalnego. Jej rozum białogłowy, u której jak wiadomo włos długi a rozum krótki, pracował pełną parą nad problemem. Szkopuł ów pojawiał się cyklicznie w jej życiu, ale ostatnio jakby częściej. Zosieńka lubiła przeglądać w internecie wiadomości a oprócz wiadomości czytywała też komentarze pod nimi zamieszczane. Ludzie je piszący dzielili się na dwie grupy. Jedni pisali co chcieli i jak chcieli, bez żadnych zahamowań. Drudzy starali się być za wszelką cenę poprawni politycznie i tolerancyjni. Stan ten utrzymywał się w miarę niezmiennie aż do lata tego roku. Wtedy Zosieńka odkryła ze zdumieniem, że "Tolerancyjnym" zabrakło poprawności i są najwyraźniej nietolerancyjni wobec tych, którzy mają poglądy odmienne od nich.  Tu zrodziła się zgryzota, która poczęła towarzyszyć Zosieńce. Myśli nieustannie błąkały się po jej głowie... jak to jest z tą tolerancją? Czy tolerancja powinna być wszechobecna? Czy należy być tolerancyjnym dla nietolerancji? Jeśli założymy tolerancję dla wszystkiego i wszystkich, to czy nie wyjdzie z tego wąż zjadający własny ogon?  Może tolerancja w samym swoim założeniu miała błąd jakowyś? No bo jeśli człowiek miałby być tolerancyjny dla wszystkiego i wszystkich, to  powinien być tolerancyjny także  dla nietolerancji innych... Zosieńka myślała i myślała a im więcej myślała tym mniej była pewna czegokolwiek. Wypiła herbatkę, umyła filiżankę i zasiadła przed komputerem...

Zosieńka przeglądając blogi, odkryła z radością, że zbliżają się święta. Radość trwała krótko, bowiem po chwili odkryła, ze kolejny raz zapomniała o tym co sobie obiecała... Przyrzekała  sobie co rok, że w następnym roku zacznie przygotowania jeszcze latem, ale z każdym upływającym miesiącem, obietnica bladła, by latem stać się zupełnie transparentna, by nie rzec nieobecna. Pomyślała, że najwyraźniej jest skazana na świąteczną gorączkę.
-Obiecanki cacanki a głupiemu radość - mruknęła do siebie pod nosem.
Po chwili zreflektowała się, że podług tego przysłowia to ona sama, dzięki sobie na głupią wychodzi.
-Mówi się trudno i żyje się dalej - powiedziała na głos, by zatrzeć nieprzyjemne wrażenie, które pozostawiło poprzednie przysłowie.
Po chwili znów pochłonęło ją przeglądanie blogów...

Zosieńka miała dość rozmyślań, zamknęła strony z wiadomościami, przyrzekając sobie solennie, że zaprzestanie ich odwiedzania. Święta zbliżały się ogromnymi krokami i Zosieńka postanowiła udać się na emigrację. Do wyboru miała:
- emigrację jako taką, która odpadła w przedbiegach, jako że Zosieńka nie wyobrażała sobie życia  poza ojczyzną i z wielkim zdumieniem przypatrywała się exodusowi, który aktualnie właśnie odbywał się na  jej oczach.
- emigrację wewnętrzną, która była wielce kusząca, bowiem Zosieńka miała o sobie dobre zdanie a i pogadać z kimś inteligentnym też lubiła.
- oraz emigrację robótkową, która w obliczu zbliżającej się gwiazdki nabrała charakteru priorytetowego.

Podjąwszy decyzję Zosieńka odczuła ulgę ogromną. Nie musiała już czytać ani tym bardziej słuchać informacji, które mimo upływających miesięcy nie brzmiały nic a nic optymistyczniej niż na początku. Mogła poświęcić się temu co Zosieńki lubią najbardziej - moszczeniu własnego gniazda. A może bardziej na miejscu z racji pory roku byłoby porównanie domostwa do niedźwiedziej gawry, szykowanej na zimowy sen... ;)

Poniżej efekt zosieńkowych wysiłków dekupażowych. Pojemnik plastikowy po lodach, którego Zosieńka opętana manią przydasiową, wyrzucić nie zdołała. Jak widać słusznie uczyniła, bowiem pojemnik, miast na śmietniku wylądować, będzie za ozdobną osłonkę na doniczki robił ;))) Serwetki Zosieńka wycinała i z masochistycznym upodobaniem dopasowywała aż do momentu, kiedy sprawiały wrażenie ciągłości. ;)