Świąteczne podarki czyli radość bez granic!

   Obudził mnie telefon. Półprzytomna odebrałam a jako, że po przebudzeniu inteligencją nie grzeszę to po chwili dopiero zorientowałam się, że delikwent po drugiej stronie próbuje mi coś sprzedać.  Nie wnikając w szczegóły, zgasiłam jego nadzieje na zakup czegokolwiek przeze mnie. Grzecznie podziękowałam za pobudkę i rozłączyłam się. Spać mi się odechciało... Z żalem spojrzałam na budzik i z głębokim westchnięciem wstałam. Psica łypnęła na mnie spod oka, zdziwiona moją niecodzienną poranną hiperaktywnością. Podreptałam do okna wiedziona nadzieją ujrzenia bajkowo -białego krajobrazu. Niestety za oknem nadal było szaro, buro i ponuro... Letni kaloryfer przypomniał mi o  dopieszczeniu pieca c.o. Jako, że nade wszystko nie znoszę marznąć, funkcje palacza wykonuję niechętnie acz szalenie gorliwie. Plątałam się po domu bez ładu i składu. Tu coś sprzątnęłam, tam nabrudziłam jednym słowem bilans utrzymywał się na zero. W końcu postanowiłam sobie urozmaicić życie a jako, że ostatnio dużo szydełkowałam, za rozrywkę miał robić haft. Ustawiłam wokół siebie cztery pudła z muliną, obłożyłam się kartami z przelicznikami mulin i ... zaczęło się mozolne komponowanie. Brak oryginalnych nici powodował konieczność  samodzielnego doboru. Po latach takich radosnych kombinacji  nie chce mi się wierzyć, że można inaczej... Brnęłam krok po kroku przez listę kolorów, kiedy usłyszałam dzwonek do furtki. I tu narodził się dylemat. Miałam do wyboru zerwać się - pchała mnie do tego nadzieja ujrzenia wyczekiwanego listonosza- lub spokojnie wygrzebać się spod pudeł, kartek i wszechobecnych mulin. W końcu mimo chaotycznego  miotania, powodowanego wewnętrzną walką miedzy sprzecznymi opcjami, udało mi się dotrzeć do drzwi, nie powodując totalnej demolki.. Wyjrzawszy na dwór, zobaczyłam upragnioną postać listonosza. Radość dodaje nam skrzydeł, tak też i ja w rekordowym tempie dotarłam do furtki. Niecierpliwie przestępując z nogi na nogę, wymieniłam z doręczycielem pocztowym kurtuazyjne formułki, po czym prawie wyrywając mu z ręki moje wyczekiwane przesyłki, udałam się na powrót w pielesze domowe. Wpadłam do kuchni, nie na darmo zowie się ją sercem domu, z zamiarem jak najszybszego dobrania się do paczuszek. Już miałam otworzyć, kiedy przypomniałam sobie o zdjęciach. Zdjęcia... jak zdjęcia to potrzebny aparat... gdzie jest aparat?! Po dwóch rundach odbytych kurcgalopkiem po całym domu, aparat odnalazł się w kuchni na stole. Pstryk, pstryk... Szybko, szybciej! Teraz otwieramy, ale jak? Nóż...  nóż będzie najlepszy... ciach, ciach, kurcze zsunął się po palcu. Nic to, najważniejsze, że już mogę zajrzeć! Lecąca krew, zaniepokoiła mnie, możliwością zabrudzenia zawartości przesyłek. Luuudzie! Gdzie ja mam plaster?!Po wybebeszeniu dwóch szufladek dorwałam się w końcu do upragnionego opatrunku, Z zaklejonym palcem, drżącymi ręcyma zaczęłam wyjmować zawartość. 

  Oto czym mnie obdarowała Dorota z Weniger ist mehr - Mniej jest więcej

Te ptaszki widziałam u niej i od tego momentu,
 stały się moim mrocznym przedmiotem pożądania

   Katarzyna z Retro blue zrobiła mi niespodziankę

Patrzcie i zazdraszczajcie ;))))

  Mimo przeszkód jakie musiałam pokonać (największą byłam ja sama) żeby zrobić zdjęcia przed  i w trakcie niecierpliwego rozpakowywania udało mi się zrobić kilkanascie fotek. Niestety okazało się, że emocje sięgnęły zenitu i większość jest zamazana. Rączyny mi się tak trzęsły...

  Uczucie wszechogarniającej błogości kojąco spłynęło na mą duszę. Oglądałam, macałam nawet polizałam...a jak polizałam to i zjadłam... hihihi... tak, tak Dorotko nie powstrzymałam się ;) Te cudne prezenty są dla mnie tym ważniejsze, że dziewczyny zadały sobie tyle trudu, żeby trafić w dziesiątkę. To niesamowite ale mimo tego, że nigdy nie widziałyśmy się "na żywo", okazało się, że znają mnie doskonale i wiedzą czym zrobić mi radość.

Zachęcam, zaglądajcie do nich, ich blogi mimo, że różne są pełne ciepła i sympatii. 

Kochane moje dziewczyny, dziękuję Wam, świat wokół jest piękniejszy, kiedy się ma takich przyjaciół!

  Jeszcze trochę nowości z frontu robótkowego. oto serweta z szydełkową bortą. Wzór serc i śnieżynek na tkaninie jest tak urzekający, że postanowiłam go powtórzyć na plisie. Jeszcze niewyprasowana ale chciałam ją jak najszybciej wam pokazać.

Jeszcze dwa małe hafciki z zeszłego roku.