Przychodnia czyli zawsze pod górkę

   Jak na współczesnego mieszkańca wsi przystało, obudziłam się dziś skoro świt czyli o 10. 20 Dźwignęłam się z wyrka i spojrzałam przez okno, ciekawa szalenie czy przypadkiem aura nie zrobiła mi niespodzianki i nie ubrała świata w biały kożuszek. Niestety było jak zwykle czyli szaro, buro i ponuro. Westchnęłam i podreptałam do kuchni. Śniadanie o dziwo poprawiło mi humor. Ubrałam się szybciutko i razem z mym psem udałam się na podwórko w celu zaczerpnięcia świeżego powietrza. Jak się okazało to był błąd. Nagłe dotlenienie mego mózgu wspomogło mą zwykle szwankującą pamięć i ... diabli wzięli dobry humor. Przypomniało mi się co miałam zrobić. Zadzwonić do przychodni, bowiem leki mi się kończą a bez nich w trymiga przeniosłabym się na łono Abrahama. Kiedyś wypisanie recepty na stałe leki było banalnie proste. Jechałam do przychodni, wchodziłam do lekarza i dostawałam receptę. Potem było tak samo tylko nie musiałam już wchodzić do lekarza, receptę dostawałam w recepcji. Teraz procedura trwa dwa dni. Jednego dnia zamawiam, rzecz jasna osobiście, drugiego odbieram, też osobiście. Poinformowawszy lekarza pierwszego kontaktu o odległości dzielącej mnie od przychodni, wymogłam na nim otrzymanie dyspensy na pierwszą część procedury. Pierwszą osobistą wizytę miała załatwić rozmowa telefoniczna. Moje wyłamanie się z szeregu karnych pacjentów, zostało jednak szalenie źle przyjęte przez personel recepcyjny i chociaż minął już rok moje rozmowy wyglądają tak:
- Przychodnia - w głosie słychać znudzenie i lekkie poirytowanie
- Moje nazwisko ..... Ja w sprawie recept na stałe leki...
- Osobiście trzeba!
- Wiem, ale moje nazwisko .... , mieszkam 25 km od przychodni i od roku jest ustalone, że mogę dzwonić.- tłumaczę cierpliwie, mając na względzie różnice w poziomie IQ wśród ludzkości.
- Nazwisko! - pada warknięcie.
Oho, pani w recepcji nie w humorze. Teraz już wiem, nie będzie lekko...
- Już mówiłam ...... - powtarzam a w końcu literuję nazwisko
- Czekać! - pada komenda, wydana głosem nie znoszącym sprzeciwu.
No to czekam a impulsy lecą.... Po chwili nasłuchiwania odgłosów przychodni słyszę w telefonie:
- Jakie Pani leki chce?
Mam ochotę powiedzieć, że dla mnie to co zwykle a dla pani coś na lepszy humor...
- No takie jak zwykle chyba, że są jakieś tańsze - próbuję żartować
- To jakie mam pisać?! - zniecierpliwienie pani recepcjonistki wyraźnie wzrosło.
 W strachu, że mi się jeszcze rozłączy (a zdarzało się tak nie raz) skarciłam się w duszy za moje niefrasobliwe żarty i szybko odpowiedziałam.
- Te co są w karcie
- Proszę podać nazwy i dawki! - polecenie zostało wydane głosem nieznoszącym sprzeciwu.
Co zrobić, wymieniam długą listę i zaznaczam, że końcowa pozycja ostatni raz była wypisywana ponad dwa lata temu, bowiem medykament ten jest stosowany jako lek doraźny i okazało się, że jest już przeterminowany.
W odpowiedzi usłyszałam
- Będzie wypisane tylko to co jest w karcie! Jutro po odbiór po dwunastej - i trzask słuchawki

To w takim razie po co ja dyktowałam tę całą listę?! Wystarczyło zajrzeć do karty i nie naciągać mnie na impulsiki. No, chyba że ma jakieś udziały w koncernach telekomunikacyjnych ;)
    Po rozmowie poczułam się odrobinę zniesmaczona, żeby nie powiedzieć poirytowana ale pomyślałam sobie... nie po to się leczę, żeby się denerwować. Ech życie, życie -żałosne westchnienie wydarło się z mej wątłej piersi... po chwili patrząc na moją wierną psinę, zasmuconą mymi westchnieniami, otrząsnęłam się jak pies po kąpieli i pomyślałam -  Będę ponadto!
Jutro jadę odebrać, ciekawe co będzie w receptach...

A teraz zupełnie z innej beczki. Święta za pasem, dlatego postanowiłam wrzucać częściej i więcej zdjęć, moich prac związanych ze świętami. Zamieszczanie ich po świętach mogłoby mieć podobny sens jak przysłowiowa musztarda po obiedzie. Dziś same hafty :) jutro za to będzie szydełkowo ;)
Do jutra!

Poisencja - mój ulubiony motyw świąteczny. Przyozdobiony złotymi perełkami.

Ptaszęta zimą. U mnie zawsze mają całą zimę co jeść :)))

Kościółek nocą.

Kartki, które popełniłam całkiem niedawno.

Śnieżna kula. Nic dodać nic ująć.

P.S. Zwracam się z gorącą prośbą o trzymanie kciuków za autorkę bloga. O trzymanie kciuków uprasza się w temacie recept wyżej opisanych...