Świąteczna opowieść czyli historia w trzech odsłonach cz. 1

Grudzień ... przed laty     (cz.1)

Wyszedłszy za mąż zapragnęłam zostać perfekcyjną panią domu. Przedsięwzięcie nie należało do łatwych, bowiem nie zostałam obdarzona talentami, które by to ułatwiały. Sprzątałam często, ale w trakcie miałam tendencję do zamyślania, wskutek czego jedno okno umyte było dwa razy a drugie wcale. Takich perełek bywało więcej... Mimo wielu porażek uparcie dążyłam do celu
Moja żądza perfekcjonizmu nasilała się corocznie w grudniu. Nadchodzące święta powodowały wzmożenie uciążliwych dla otocznia objawów. Myłam okna przy 20

-stopniowym mrozie, odsuwałam meble aby wytropić za nimi najmniejszą choćby drobinkę kurzu. Szorowałam drzwi i podłogi, żaden kącik nie umknął mej uwadze... Planowałam naście potraw, oczywiście wszystko domowe, jakżeby inaczej... W efekcie, w okolicach wigilii zbliżanie się do mnie bez kija, było obarczone dużym ryzykiem. Pewnego wieczoru umordowana nieziemsko, padłam bez sił. Leżałam i zastanawiałam się... Im bardziej się starałam tym gorzej wychodziło. Wszystkie wysiłki, które wkładałam w sprzątanie, gotowanie, idealnie dobrane prezenty... wszystko to psu na budę! Po policzku potoczyła się łza, najpierw jedna, zaraz za nią druga... kap, kap... zmęczona, zasnęłam niespokojnym snem.
  Obudziło mnie światło...  było tak silne, że jego łuna wystarczała do oświetlenia sypialni. Spojrzałam na zegarek, była pierwsza w nocy. Ciarki przeleciały mi po krzyżu. Pierwsza myśl - włamywacze a ja sama z dziećmi! To niemożliwe, uspokoiłam sama siebie, przecież włamywacze raczej nie posługiwaliby się taką iluminacją, poza tym u mnie nie ma co ukraść... Ciekawość zwyciężyła strach. Wstałam i po cichutku na paluszkach, zakradłam się pod drzwi.
- Wejdź, wejdź - usłyszałam. Zdębiałam i ani drgnęłam.
-Wejdź, nie będę tu czekał na ciebie całą noc!- głos brzmiał dobrotliwie i to dodało mi odwagi. Zarzuciłam szlafrok i wsunęłam się boczkiem do pokoju. Przy stole siedział jegomość w czerwonym kubraczku i bawił się pomponem przy swojej czapce.Spojrzał na mnie i westchnął.
- Jak ty wyglądasz? - zadał pytanie i nie czekając, odpowiedział sam sobie pod nosem -Jak półtora nieszczęścia.
Tego było już za wiele, siedzi w moim salonie i jeszcze mnie krytykuje. Krew w żyłach mi się zburzyła, co zaowocowało natychmiast wzmożoną odwagą.
- A ty kim jesteś i co tu robisz?! -wyrzuciłam z siebie na jednym oddechu.
Stary westchnął jeszcze raz, pokiwał głową i gestem wskazał krzesło naprzeciw siebie. Usiadłam, strach gdzieś w międzyczasie wyparował.
-Przyszedłem żeby ci pomóc.
Już się ucieszyłam, że umyje okna ale szybko się zreflektowałam. Na pomoc domową to on nie wyglądał.
Dżentelmen w czapce z pomponem sięgnął po pilota do telewizora i zanim  zdążyłam zaprotestować, włączył telewizor. Najwyraźniej mimo późnej pory leciał jakiś film. Zobaczyłam małą dziewczynkę... ale zaraz, momencik... ja ją przecież znam!
c.d.n.

Haft na czarnej kanwie. Rosyjskie klimaty.