Świąteczna opowieść czyli historia w trzech odsłonach cz.3

grudzień ... przed laty - następnego ranka cz.3

Następnego dnia po przebudzeniu, czułam niebotyczną ulgę. Dziwny przymus, który dotąd zmuszał mnie, do poruszania po domu nerwowym kłusem, bezpowrotnie znikł. Przestało mi już zależeć na pedantycznych porządkach. Wiedziałam już gdzie tkwi tajemnica udanych świąt. Podeszłam do stołu, wzięłam karteczkę z zaplanowanymi pracami... podarłam i wyrzuciłam. Widziałam pytające spojrzenia dzieci i Ślubnego, zaczęłam się śmiać. Po chwili rechotaliśmy wszyscy... Pierwszy raz przygotowaniom do świąt towarzyszył śmiech. Tego wieczoru z kuchni dochodził gwar... ja piekłam ciasta, dzieci z zapałem ozdabiały świąteczne wypieki a Ślubny zajął się przygotowaniem sałatki ziemniaczanej (po latach został mistrzem w tej dziedzinie). Powiem Wam szczerze, daleko było tym świętom do doskonałości. Część okien nie doczekała się mycia, w wielu kątach pająki nie gnębione, radośnie rozsnuwały swe pajęczyny... ciasta delikatnie mówiąc były oryginalnie przystrojone a część potraw spadła z planu. Wieczorem w półmroku rozświetlanym jedynie przez światełka na choince wspólnie śpiewaliśmy kolędy. A muszę Wam powiedzieć, że śpiewanie to było nader oryginalne, bowiem z naszej czwórki, tylko jedna osoba została obdarzona jednocześnie słuchem muzycznym i  ładnym głosem. W zaufaniu Wam wyznam, że niestety nie byłam to ja. Nie przeszkadzało mi to jednak radośnie wyśpiewywać - "Przybieżeli do Betlejem...", bądź melancholijnie zawodzić na góralską nutę - "Oj maluśki, maluśki...". Kiedy wszyscy spali już głęboko, stanęłam w oknie i zobaczyłam jak na ziemie spadają pierwsze płatki śniegu...Księżyc rozświetlał mrok nocy wigilijnej a ja z ufnością dziecka wpatrywałam się w jego tarczę... kto wie, może kiedyś... zobaczę zaprzęg reniferów ciągnący sanie z Jegomościem w czerwonej czapce ;)  Noc Wigilijna to noc cudów, choć nie zawsze je zauważamy...
  Właściwie to koniec. Koniec opowieści o tych świętach, bowiem po nich nadeszły następne i następne...

grudzień... chwila obecna

Będąc osobą pamiętliwą z natury, nie zapomniałam o przeżytej przygodzie. Od tamtych świąt, moje porządki przedświąteczne przebiegają według starodawnej zasady. Omieść pajęczyny, pozamiatać stół i wyjąć grzebień z masła. Po wykonaniu powyższych zaleceń, z lubością oddaję się przyjemniejszym zadaniom, polegającym na dekorowaniu domu. Cóż z tego, że dekorowanie domostwa w moim wykonaniu jest równie kontrowersyjne jak ja sama w moim świątecznym sweterku :)  Mój kochany Ślubny zdążył się przyzwyczaić a reszta? Jeszcze się taki nie urodził, co by wszystkim dogodził! Mimo tego, że po kątach czai się zapewne kurz, że okna nie wszystkie się załapały na przedświąteczne mycie, że część potraw będzie kupiona. Tak, tak! Część po prostu kupię, przyznaję się do tego z całą świadomością konsekwencji z tym związanych... Ja promienieję świąteczną aurą :) Dziergam, szyję, dekoruję i staram się pamiętać o tym co najważniejsze:
RADOŚĆ i SPOKÓJ .
Piszę ku przestrodze, uważajcie jeśli się zapędzicie, odwiedzi Was Jegomość w czerwonym kubraczku. Spojrzy na Was z wyrzutem, pokiwa głową... Nie sprawiajcie mu zawodu i pamiętajcie... o czym? O ludziach wokół. Może ktoś potrzebuje dobrego słowa, może u kogoś pusto pod choinką... a może tego kogoś nie trzeba daleko szukać, siedzi obok na fotelu... a my w świątecznym rejwachu zapomnieliśmy o nim... Nie dajmy się zwariować! Najważniejsi są ludzie, reszta to otoczka, która umknie niepostrzeżenie naszej pamięci...

Jeden z moich ulubionych hafcików.
 Nie dość, że miś to jeszcze w czerwonym kubraczku ;)

Serca nigdy nie za dużo :)