Bankomat czyli złośliwość przedmiotów martwych

   W poprzednim poście obiecałam Wam opisać moja przygodę z bankomatem. Słowo się rzekło kobyłka u płotu.
Wyprawa do miasta zapowiadała się wyjątkowo radośnie bowiem oprócz upragnionej i nader niezbędnej wizyty w pasmanterii, nie było w planie żadnych spraw urzędowych, sklepowych tudzież innych dyrdymałów. Przed bezpośrednim udaniem się do wymarzonego przybytku powstrzymywały mnie jedynie braki finansowe w portfelu. Wiedząc iż mimo regularnych odwiedzin najprawdopodobniej kredytu nie otrzymam, postanowiłam najpierw zaopatrzyć się w walory płatnicze. Pośpiesznie zaczęłam zastanawiać się gdzie jest najbliższy bankomat. Wynik pracy mojego osobistego, trochę już przechodzonego modelu bio-mózg 65 wskazał mi dwie opcje do wyboru. Obydwie miały swoje wady i zalety. Pierwszy bankomat był blisko mnie i mojej ukochanej pasmanterii, jego minusem zaś był fakt, że liczył wolniej ode mnie. Drugi był najnowszym modelem super- hiper w bezpośrednim sąsiedztwie banku acz miał wyraźny feler w postaci znacznego oddalenia ode mnie. Rozdwojenie jaźni i związana z tym niemożność podjęcia decyzji przedłużała się... aż lenistwo zwyciężyło. Zdrowy rozsądek jeszcze przez chwilę próbował dojść do głosu ale było już za późno. Nogi same mnie poniosły... Doczłapawszy na miejsce, stanęłam karnie w kolejce. Nie mogłam pojąć dlaczego każdy z moich poprzedników spędza tyle czasu pilnie pochylony nad monitorem bankomatu... Sami analfabeci mi się trafili czy jak? Kolejka mozolnie posuwała się do przodu aż w końcu i ja mogłam się dorwać do niezbyt lubianego przeze mnie ale jednak niezbędnego w dzisiejszych czasach ustrojstwa. W celu uzyskania gotówki, wsunęłam kartę i powtarzając w myślach PIN, zamarłam w oczekiwaniu na wyskoczenie odpowiedniego okienka... i tu się wyjaśniła zagadka przedłużonych kontaktów z bankomatem wcześniejszych użytkowników. Podejrzewani o analfabetyzm moi poprzednicy byli zmuszani podobnie jak ja teraz  ... do obejrzenia reklam. Przed moimi oczami pojawiały się kolejne plansze... Nie wytrzymałam i zaczęłam komentować, najpierw pod nosem, potem coraz głośniej. Informowałam bankomat, że już przeczytałam, że nie skorzystam z oferty, żeby się pospieszył z przerzucaniem kolejnych ofert bankowych. Za moimi plecami rozlegały się coraz śmielsze śmichy -chichy. Kiedy w końcu wyskoczyło okienko na PIN, atmosfera wyraźnie się polepszyła. Całkowicie odprężona wstukałam co trzeba i schyliwszy się ustawiłam rączęta na wprost otworu, którym powinna wypaść gotówka. Środek ten zapobiegawczy zastosowałam, bowiem ów bankomacik słynął z tak energicznego plucia gotówką, że nie zabezpieczywszy si,ę zawczasu  można było banknoty zbierać z chodnika w promieniu metra. Schylona, zaczęłam cierpnąć ale nadal jeszcze w doskonałym humorze zaczęłam pieszczotliwie do bydlątka przemawiać, namawiając go do wydania zamówionych pieniążków. W tym momencie kolejka już chichrała się na całego, ja trochę mniej bowiem cierpłam niezmiernie w tej wysoce niewygodnej pozycji. Po chwili doszłam do wniosku, że to wredne bydle chyba się zacięło. Cały czas wyświetlał się napis odbierz gotówkę, ale gotówki nie było. Sprawdziłam dokładnie. Po pięciu minutach zapadła grobowa cisza... nikt się nie śmiał ani ja ani kolejka za mną. Co bardziej niecierpliwi udali się w kierunku drugiego bankomatu, co bardziej nerwowi zaczęli kląć, na razie po cichu. A ja... zawiesiłam się i nijak nie wiedziałam co mam począć... i kiedy napięcie sięgnęło zenitu... ten padalec w końcu wykrztusił moją gotówkę. Niebotyczne westchnienie ulgi wyrwało się z mej piersi takoż z kolejki ustawionej za mną. Choć kątem oka dostrzegłam, że co zapobiegliwsi i ostrożniejsi, przezornie porzucili zamiar skorzystania z usług tego gada,  udając się w kierunku banku.
   I tak się teraz zastanawiam, czyżby maszyny miały swoją dumę? Być może urażony stary bankomat postanowił pośmiać się ze mnie... Tak czy siak więcej do niego nie pójdę, choćbym miała nadłożyć drogi...  I to by było tyle o mojej przygodzie ze złośliwym a może dowcipnym bankomatem.
       Skoro zaczął się grudzień to czas najwyższy na kalendarz adwentowy. Wykonany własnoręcznie, tymi oto rączynami ;))) Dzielnie służy kolejny rok, zawsze skrywając coś nowego w woreczkach.
Pa!

Tyyyyyle dni jeszcze do świąt. 

Urzekł mnie tak bardzo, że po prostu musiałam go wyhaftować.

Problem był z woreczkami...

....bowiem oryginalnie miały być zawieszone...

... na małych kółeczkach...

... które okazały się nieuchwytne.

Zawsze cieszył mnie widok sań unoszących się w górę na tle księżyca :)

Przyczepiam woreczki szpilkami.

Zdjęcie zrobione dwa dni temu z kompletem woreczków.