Niespodzianka czyli Mikołaj w akcji

   Victoria! Mam recepty! Kiedy rano weszłam do przychodni i zobaczyłam za kontuarem moją ulubioną recepcjonistkę, moje szczęście nie miało granic. Okazało się, że po wczorajszym telefonie ona została obarczona ciężarem sporządzenia moich recept, dzięki temu dziś dostałam w swoje łapki upragnione papierki bez problemów. Pozostało tylko skontaktować się z apteką. W aptece obsługa jest szalenie miła i co rzadko się zdarza w dodatku kompetentna. Chciałabym powiedzieć Wam, że to koniec tematu ale niestety... Przychodnia jest w jednej miejscowości a apteka w drugiej, dużo bliższej memu domowi. Okazało się, że dziś wycofano jeden z leków z rejestru "jakiegoś tam" i jest niedostępny. Drugi raz po receptę nie miałam się ochoty wybierać a refundacja była na poziomie ok. 2 zł, więc postanowiłam zaszaleć i wziąć lek pełnopłatnie. Temat na trzy miesiące zamknięty.

         Jednak jak ludzie kiedyś powiadali, Pan Bóg nierychliwy ale sprawiedliwy. okazało się, że rychliwy także i postanowił wynagrodzić ciężkie chwile związane z lecznictwem. Wzięłam czas jakiś temu udział w candy na blogu SZTUKOTEKA  (Uwierzcie mi autorka bloga, Monika jest wszechstronnie uzdolniona i warto do niej zaglądać. ) Nadziei większych sobie nie robiłam na wygraną, bowiem jak większości mnie odwiedzających już wiadomo szczęścia w grach losowych nie posiadam. Choć z uporem maniaka próbuję usilnie dać szansę tym tam na górze i losy kupuję regularnie. Tak też czynię w temacie candy... biorę udział i na tym się kończy. Robiąc codzienny przegląd blogów, nie robiąc sobie żadnych nadziei (no może malutką) zaczęłam czytać post Moniki o losowaniu. Doszłam do kulminacyjnego momentu... i jak zwykle zobaczyłam, że nic z tego. Czytam dalej (bo ja zawsze wszystko w całości czytam a nie na wyrywki) i co widzę ... dostanę pocieszajkę! Czytałam o tym chyba ze sto razy a potem zaczęłam czekać. Siedziałam sobie w okienku i wyglądałam listonosza... Taka normalnie panienka z okienka byłam tylko wersja odrobinę przechodzona. Czekałam, czekałam aż dziś musiałam jechać do miasta. Po powrocie nie stwierdziwszy śladów bytności listonosza, zabrałam się za sporządzenie posiłku popołudniowego zwanego potocznie obiadem. Nagle dzwonek do drzwi... o tej porze? Lecę na łeb na szyję i kogo widzę ... listonosza!!! Zarzuciłam na siebie jakieś odzienie co by się nie przeziębić i pomknęłam na skrzydłach radości do furtki. Zdziwko strzeliłam od razu bo myślałam, że pocieszajka będzie malutka, a tu...

 Podziwiajcie, jaki pękaty pakunek. Powiem Wam szczerze, że chyba się starzeję, bo tak się ucieszyłam, że ręce mi się trzęsły jak nie przymierzając jakiemu pijakowi i to ubzdryngolonemu w czarnoziem. Robiąc co chwila głębokie wdechy i intensywnie starając się, przypomnieć sobie cokolwiek o szybkich medytacjach czyli samouspakajaniu, zdążałam uparcie do upragnionego  celu czyli rozpakowania prezentu. Łatwo nie było bowiem z wrażenia nie wiadomo dlaczego, nożyczek uparcie szukałam w szafce z talerzami. Kiedy w końcu udało mi się złapać prawidłowy namiar na niezbędne narzędzie moim oczom ukazał się taki widok

 Poczułam jak napływa druga fala euforii. Ciśnienie mi się podniosło a muszę Wam wspomnieć, że ja niskociśnieniowiec jestem i takie radosne podnoszenie ciśnienia jest jak najbardziej wskazane. Tak, więc ciśnienie szło w górę a ja szukałam sposobu jak się dostać do środka nie uszkadzając opakowania. Ja z tych jestem co to każdy papierek ładnie składają i chowają do szafeczki z nadzieją, czasami przeradzającą się w pewność, że na pewno się kiedyś przyda.  Tak więc walcząc na dwóch frontach, z trzęsącymi rękami i podnoszącym się ciśnieniem usiłowałam dobrać się do zawartości nie uszkadzając opakowania. 

I oto co się ukazało moim oczom...

Mowę mi odjęło z radości! Mój Ślubny twierdzi, że to zjawisko w moim przypadku szalenie rzadkie. 

Jakaż to pocieszajka toż to prezent mikołajkowy całą gębą :))) Cudowne zawieszki, jak widzicie pięknie zapakowane. Stałam tak i patrzyłam... i pewnie stałabym tak jeszcze do teraz, gdyby nie to, że Ślubny odrobinę zgłodniawszy, postanowił delikatnie i z wyczuciem przerwać trans, w którym się dokumentnie pogrążyłam. W pośpiechu przygotowałam jakiś posiłek, nawet go zjadłam. Pewna tego na 100% nie jestem ale mam wrażenie, że coś konsumowałam. Myślałam cały czas gdzie wyeksponować te cuda... i już wiem!

Jak będzie gotowe to pokażę zdjęcia a na razie, coby ich z oka nie spuszczać umieściłam je w witrynce na przeciw fotela, w którym gniazduję i robótkuję.

                                                                                                                                                                

Dziękuję Moniko za prezent, może i mnie uda się zrobić Ci niespodziankę  ;)))

Wczoraj obiecałam , że będzie szydełkowo. Dzisiejszy post powstał spontanicznie zupełnie na inny temat niż zamierzałam ale musiałam uzewnętrznić uczucia, które we mnie kipiały. Lubię jednak dotrzymywać słowa, dlatego przedstawiam zrobioną w zeszłym roku taśmę, która teraz została uprana, wykrochmalona i wyprasowana. Jeszcze nie wiem, czy posłuży jako ozdobna plisa na stół czy może kokarda?