Wigilia inaczej czyli okiem Lisi

      Obudził mnie niespotykany o tej porze ruch w domu. Przeciągnęłam się i zmieniłam boczek i już, już miałam zasnąć... kiedy usłyszałam hasło, które zawsze podrywa mnie na cztery łapy - SPACEREK !
Wystartowałam w tempie dzikim i w trymiga byłam przy drzwiach. Na podwórku wszystko było jak zwykle. Poszczekałam na psa sąsiadów, niech wie kto tu rządzi, przeliczyłam koty i znalazłam świeże tropy kuny. Wiało jakby miało łeb urwać, więc postanowiłam zakończyć wypad na podwórko i dałam znak Pańci, że czas najwyższy powrócić w pielesze domowe. Jak zwykle Pańcia ślamazarnie dreptała za mną i byłam pierwsza przy drzwiach. Liczyłam na krótką drzemkę przy śniadaniu Państwa ale dzisiejszy dzień był inny... no tak, niedawno znowu stargali ze strychu sztuczne drzewko i zawiesili na nim mnóstwo przedziwnych ozdóbek a ile było przy tym zamieszania! Choć przyznam się szczerze, że z biegiem lat coraz bardziej lubię patrzeć na takie świecące, ustrojone drzewko... kładę głowę na łapach i i wpatruję się, jak wszystko lśni i migocze... a przy okazji szybko zasypiam. Po tych przygotowaniach, domyśliłam się, że zbliżają się święta. Będzie wyżerka i oczywiście prezenty. Oni je co roku pakują i robią z tego wielką tajemnicę ale ja i mój nos raz dwa i wszystko wiemy. Nie zdradzam się z tym żeby im nie robić przykrości. Niech się cieszą... Szykowanie szło pełną parą i wykluła się we mnie nadzieja, że chwila moment a będzie już żarełko, kiedy Pan wyszedł... pobiegłam w te pędy na parapet żeby sprawdzić co będzie robić na podwórku i i z wrażenia aż zaskomlałam - Pan wsiadł do auta i poooojechał! Zostawił mnie i Pańcię same, cóż my poczniemy? Czułam się zaniepokojona, nie mogłam sobie znaleźć miejsca, a Pańcia cały czas się kręciła, podśpiewując pod nosem kolędy. Zostałyśmy same a ona taka radosna jakby wygrała na loterii a już mi się wydawało, że rozumiem ludzi. Prawdę mówią stare psy, że pies całe życie się uczy i głupi umiera... Próbowałam jej zajrzeć w oczy ale nie jest łatwo, jak się ma dwadzieścia parę centymetrów wzrostu i to mierzone w kłębie. W końcu zauważyła, że się denerwuję i powiedziała mi gdzie pan pojechał - po Latorośl!  Od razu rzuciłam się na parapet, żeby czekać ich powrotu. Będę siedzieć, wiernie czekając jak Lassie, oglądałam kiedyś film o takim collie. Wszyscy myśleli, że śpię ale ja spod przymrużonych oczu obserwowałam poczynania tej psiej gwiazdy na ekranie. Siedziałam tak na tym parapecie i siedziałam, czekałam i czekałam... aż w końcu zasnęłam. Wstyd się przyznać ale przegapiłam ich wjazd na podwórko, najwyraźniej się starzeję. Moja kochana Pańcia pamiętała jednak o mnie i obudziła mnie zanim ktokolwiek zauważył moje faux pas. Ile było radości z przywitania z Latoroślą... skakałam, merdałam, popiskiwałam... z tej radości to aż biegałam w kółko jak nie przymierzając jakiś szczeniak.
  Potem była wieczerza wigilijna, choć ja najbardziej czekałam na to co będzie potem. Niecierpliwiłam się odrobinkę i wciąż zaglądałam na stół czy już skończyli jeść, ale czy to w tym domu ktoś ma na względzie potrzeby starego psa? Jedli pomału, rozmawiając i śmiejąc się, a ja czekałam... Oczy znowu zaczęły mi się kleić... nagle usłyszałam szuranie krzesłami. Przyjęłam pozycję baczność! Na wszystkie kości świata! Nareszcie się najedli i wszystko wskazywało na to, że zaraz udamy się do salonu. Poczułam się podekscytowana i dreptałam po całej kuchni, co chwila trącając ich nosem po łydkach. W końcu padło tak długo przeze mnie oczekiwane hasło - Idziemy do pokoju! Przy choince byłam pierwsza. Wszyscy byli w doskonałych humorach, ja też bo moje nozdrza drażniła cudna woń. Pod choinką było mnóstwo paczuszek. Na szczęście jednogłośnie zdecydowali, że ja dostanę swój prezent pierwsza. Zachęcali mnie żebym znalazła podarek przeznaczony dla mnie. O ludzka naiwności, wiedziałam który jest mój jak tylko weszłam do pokoju, ale nie chcąc ich rozczarować obwąchałam wszystkie zawiniątka i na koniec wskazałam nosem na ten przeznaczony dla mnie. Moi kochani Ludzie ucieszyli się z mojego występu i pozwolili mi zajrzeć do środka. Wyciągałam ze środka po kolei smakołyki i zabawki. Wszystko cudownie pachniało... część od razu pochowałam. Wiecie jak to jest - strzeżonego Pan Bóg strzeże. Ułożyłam się na mojej ulubionej pufie, spoglądając na choinkę i moje stado, pogryzałam sobie powoli świńskie ucho. Delektując się przysmakiem, słuchałam ich żartów i zachęt żebym do nich przemówiła w ten wigilijny wieczór. Głuptasy, przecież ja do nich mówię cały rok, wystarczy uważnie słuchać...