Zmagania ze sobą czyli niemoc twórcza

     Zosieńka snuła się smętnie po domu. Jakoś nic nie mogło na dłużej przykuć jej uwagi. Spojrzała przez okno, na zewnątrz prószył śnieg, który topniał zanim dotknął ziemi. Westchnęła głośno, pies uniósł głowę  i uważnie przyglądając się swej pani, próbował odgadnąć przyczynę westchnień.Nic nie wydumawszy, psica zwinęła się w kłębek i postanowiła przespać dziwny nastrój swej pańci. Zosieńka wiedziała, że powinna teraz  rozbierać choinki i likwidować pozostałości zdobień świątecznych, ale nijak nie mogła się za to zabrać.
 - Jakaś deprecha poświąteczna, czy co... -mruknęła do siebie.
Uwielbiała  przystrajać dom  na święta. Ubierała choinki, robiła stroiki, wymyślała coraz to nowe ozdoby na okno.  Całe to przedświąteczne zamieszanie było jak powrót do dzieciństwa, do beztroskiej krainy szczęśliwości... ale potem przychodziły święta, które zawsze pozostawiały jakiś niedosyt,  choćby nie wiem jak się starała. Trudno się było pogodzić z niemożnością powrotu do edenu, jakim były najwcześniejsze lata jej życia. Teraz musi rozebrać choinki, pochować figurki bałwanków i mikołajów, które zdążyły się w międzyczasie pokryć warstwą kurzu. Nie znosiła tego robić. Co roku obiecywała sobie, że już więcej nie da się nabrać i następnym razem nie weźmie udziału w tej zbiorowej histerii, zwanej gwiazdką. Jednak upływ czasu łagodził wspomnienia i co roku na nowo budziła się nadzieja, że tym razem może się uda, choć o krok przybliżyć się do idealnych świąt, których wspomnienie z upływem czasu nie bladło ani trochę. Błąkała się po domu, szukając wczorajszego dnia.
 Pomstowała na swoje rozbuchane fanaberyjnie "zdolności dekoracyjne", których efekt wisiał nad nią teraz niczym miecz Damoklesa. Jakby tego było mało od paru dni nic nie napisała na swoim blogu, który od jesieni nadawał tempo i sens jej szarej egzystencji. Wieczorami siadała przed komputerem i pustym wzrokiem wpatrywała się w klawiaturę. Czasem stukała w czarne przyciski, ale litery nie chciały się układać w nic sensownego.  Bezowocne wieczory i coraz bardziej żałosne dekoracje nie nastrajały jej optymistycznie do życia. Nie mogąc znaleźć w sobie siły i ochoty do sprzątania, rozmyślała jak to się stało, że zaczęła pisać blog. Czy była to chęć pochwalenia się swymi robótkami, których było pełno w domu. Leżały na stołach i stoliczkach, wisiały w oknach, a część z nich zalegała półki w szafkach, nie ciesząc niczyich oczu. Czy to na pewno był powód? Myślała intensywnie, uparcie szukając spiritus movens tego przedsięwzięcia.  W końcu porzuciła to zajęcie, uznawszy je bezcelowe.
- W sumie co to za różnica - pomyślała - gorzej, że wena mię opuściła i nijak jej do powrotu zachęcić nie mogę.
Miała świadomość, że kolejny post  to jest "być albo nie być" w blogowym świecie. Publikacje kolejnych postów, zaczęły wyznaczać jej miejsce w wirtualnym świecie. Poznała ludzi do których poczuła szczerą sympatię, czekała na ich komentarze... Rutyna szarego dnia została zastąpiona przez radosne wyczekiwanie. Późnym wieczorem żeby nie powiedzieć nocą siadała przed monitorem i zaglądała na inne blogi. Inni uchylali drzwi do swych domów a ona przez tę małą szparkę mogła zaglądać do wewnątrz i uczestniczyć w wydarzeniach, którymi inni chcieli się podzielić. Często bywała wzruszona, czasem zdziwiona. Zachwyt mieszał się z niesmakiem. Bywały blogi, które odstraszały ją materializmem, który wionął z każdego zdania i zdjęcia. Na te nigdy nie wracała, ale częściej spotykała blogi, które wydawały jej się rajskimi wysepkami wśród wzburzonego morza. Te miejsca pokochała, czasem z wzajemnością a czasem zadowalając się jednostronną obserwacją. Niemoc twórcza jaka stała się jej udziałem przez ostatnie dni, szczerze ją przerażała. Obawa przed wtrąceniem jej w niebyt wirtualny,  powodowała drżenie rąk i przyspieszony oddech. Ze strachem patrzyła jak "szara godzina" zamienia się w noc. Spojrzała na wiklinowy koszyk pełen kordonków, na psa który spał snem sprawiedliwego na swoim ulubionym fotelu i nagle poczuła, że coś jest nie tak. Nie potrafiąc wyartykułować swego wrażenia, spojrzała jeszcze raz na fotel. Wszystko było w porządku, ukochana psica spała do góry kółkami. To nie to... Obróciła się i popatrzyła jeszcze raz na koszyk. Nie dowierzając własnym oczom, nerwowo zamrugała  i wyszeptała
  - Ja chyba zwariowałam albo to jest jakaś "fata mrugana".
W koszyku wśród kłębków kordonka siedziała mała babuleńka. Miała na sobie rozciągnięty dres a jej uczesanie jako żywo przypominało fryzurę pt. "piorun w miotłę strzelił".  Siedziała na małym kłębuszku, z nonszalancko założoną nogą na nogę, swobodnie opierając się o inny kłębek, W maleńkich rączkach szybko migało szydełko. Zosieńka na przemian zamykając i otwierając oczy, uparcie starała się usunąć sprzed swych oczu wizję, która według ogólnie przyjętych zasad, kwalifikowała ją do grona osób, mających "kuku na muniu". Wprawdzie grupa inwalidzka znacznie zwiększyłaby jej szanse na rynku pracy, ale po pierwsze przywykła do braku atrakcyjności ( nie dość, że kobieta to jeszcze z pięćdziesiątką na karku) a po drugie kołatało się w niej wrażenie, że leki dla tej kategorii chorych do tanich nie należą. Zamknęła oczy i policzyła do dziesięciu. Wzięła głęboki wdech i ...   i nic się nie zmieniło. Babuleńka siedziała na kłębku i zatroskana przyglądała się poczynaniom Zosieńki.
- Kim ty jesteś? - wydusiła z siebie Zosieńka. Miała nadzieję, że brak odpowiedzi pozwoli jej uznać omam za niebyły, Niestety odpowiedź padła głośno i wyraźnie.
- Twoją muzą.
- Muzą?!
Zdziwienie Zosieńki nie miało granic. W jej wyobraźni Muza jawiła się jako młoda bogini dzierżącą w swych dłoniach kitarę lubo inszą jakąś lirę. Wygląd babuleńki nijak się miał do tych wyobrażeń.
- Ale dlaczego tak wyglądasz i nie masz liry albo jakiegoś innego instrumentu - bezładnie wyrzucała z siebie potok słów.
- Jaki twórca, taka muza - padła odpowiedź, która Zosieńce zamknęła skutecznie usteczka. - Wzywałaś mnie i oto jestem - oznajmiła uśmiechnięta Muza.
Zosieńce trudno było pogodzić się z myślą, że posiada regularne halucynacje, ale ciekawość wzięła górę. Wziąwszy się na odwagę zasypała babuleńkę pytaniami.
- Weź na wstrzymanie - przerwała jej Muza -ja tu nie po to jestem, żeby robić u ciebie za encyklopedię.
- Jak nie chcesz odpowiadać na moje pytania, to po co? - warknęła niezadowolona Zosieńka.
- Aby przynieść Ci natchnienie - co powiedziawszy, zniknęła.
Zosieńka rzuciła się do koszyka, szukać maleńkiej rozczochranej muzy.Niestety jej wysiłki nie przyniosły spodziewanego efektu. Babuleńka jakby się pod ziemię zapadła. Zosieńka podnosząc się z klęczek złorzeczyła swojej łatwowierności. Dała się ponieść własnym imaginacjom. Muza zniknęła a natchnienia jak nie było, tak nie ma. Zaczęła się zastanawiać nad swoją dziwną skłonnością do fantasmagorii, kiedy psica pchnęła w jej kierunku kłębek kordonka, który w czasie przeszukiwania koszyka wypadł na podłogę. Odruchowo podniosła go a po chwili wzięła szydełko i zaczęła robić serwetkę.
     Tej nocy palce Zosieńki długo stukały w klawiaturę. Obok leżała zaczęta robótka, z kordonka w pięknym odcieniu czerwieni wyłaniała się serwetka, gęsto upstrzona serduszkami. Psica  na zmianę spoglądała to na swoją pańcię to na kłębek kordonka, leżący nieopodal, na którym przysiadła maleńka babuleńka - muza VI kategorii.