Awarie czyli siła złego na jednego

   Onegdaj postanowiłam, że zostanę optymistką. Wiedziałam, że zadanie jakie sama sobie stawiam może mnie przerosnąć, bowiem od małego przejawiałam raczej ciągoty do realizmu zahaczającego o pesymizm. Wiadomo jednak, że najbardziej człowieka bawi osiąganie niemożliwego, tak też i ja rzuciłam się na główkę prosto w optymizm. Powiem wam szczerze, nawet mi się spodobało... ćwierkałam od rana do wieczora, w każdym potknięciu znajdowałam dobrą stronę. Po prostu idylla. Już się nawet zaczęłam przyzwyczajać, kiedy...
  Święta tuż, tuż... Wstałam rano i przeciągnęłam stare kości. Oooo! Zabolał mnie kręgosłup. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha, boli znaczy się wszystko w porządku. Jak boli od trzydziestu lat, to dopiero bym się wystraszyła, gdyby nagle przestał. Z bolącym kręgosłupem i radosnym uśmiechem przyklejonym do gęby pomaszerowałam odwalić poranną pańszczyznę, czyli ablucje i konsumpcję poranną. Czynności przebiegły bez większych niespodzianek, wskutek czego nabrałam chęci do przystrojenia domu na święta. Na pierwszy ogień poszły światełka.  Kiedy je chowam po świętach zawsze są ładnie, równo zwinięte. Kiedy po paru miesiącach je wyjmuję, przypominają jako żywo węzeł gordyjski. Przez chwilę brałam pod uwagę, rozwiązanie jakie wybrał Aleksander Macedoński, ale szybko doszłam do wniosku, że w moim wypadku jego sposób nijak się nie sprawdzi. Nadal z uśmiechem ale z zaciśniętymi zębami rozsupłałam parę kilometrów kabelków i odetchnęłam z ulgą. Jak się okazało całkowicie na wyrost. Sznur żółtych światełek nie działał. Nie pomogły ani groźby ani prośby. Zbiesił się na amen. Rzuciłam się na poszukiwania. Po chwili z okrzykiem Victoria, wyłoniłam się z szafy dzierżąc w rękach zapasowy komplet światełek choinkowych. Uśmiech szybko spełzł z mej twarzy. Potrzebowałam żółtych lampek te zaś były czterokolorowe. Już, już byłam gotowa zrezygnować z mego optymizmu, kiedy wpadłam na pomysł zamiany żaróweczek. Kopciuszkowe sortowanie wymieszanego piachu z makiem, to był pikuś, wobec tego co ja sama sobie zafundowałam. Podśpiewując, chociaż przy szczękościsku jaki nagle u mnie wystąpił nie było łatwo nucić, dzielnie wymieniałam żaróweczkę po żaróweczce. Osiągnąwszy swój cel rzuciłam się w wir dekorowania domu. W ferworze walki udało mi się stłuc talerz blue, którym niedawno się Wam chwaliłam, pomyślałam nic to, pewnikiem na szczęście. Mój optymizm, świeżutki jak ciepłe bułeczki po chwili znów został wystawiony na próbę. Mam figurę Pani Mikołajkowej dzierżącej w dłoni świecę. Płomień imituje żarówka, którą niestety trafił szlag. Problemu by nie było gdyby nie fakt, że całość działa nie na 230 V tylko bodajże 110/120 V Postanowiłam się nie poddawać i udałam się do mego laptopika, by danego towaru poszukać na allegro. Niestety nic nie znalazłam... Pamiętając o nowej zasadzie panującej w moim życiu czyli obowiązkowym optymizmie -uśmiechnęłam się do siebie i pomyślałam - trudno będzie bez świecy, i w tym momencie... na ekranie mojego laptopa zapadły egipskie ciemności. Pierwsza myśl - wyłączyli prąd - okazała się błędna, niestety wszystko wskazywało na to, że mój laptop nagle i niespodziewanie acz definitywnie odszedł z tego padołu łez. Zwołane w pospiechu  konsylia potwierdziły wcześniejszą diagnozę.  Mój kochany laptopik, z którym się tak zżyłam, opuścił mnie... już, już miałam uronić łezkę, kiedy dotarło do mnie, że ten drań, gdziekolwiek odszedł, zabrał ze sobą zdjęcia oraz całe mnóstwo wzorków szydełkowych i schematów haftów. No i w tym momencie diabli wzięli cały mój optymizm. Świadomość ogromnej straty wtrąciła mnie na dno rozpaczy. Do każdego schemaciku i wzorka byłam przywiązana co najmniej jak do dziecięcia a tu bach i nie ma... Optymizm odwiesiłam na kołek, ze strachu co się może jeszcze wydarzyć...
  Wśród zdjęć był także tutorial na poduszkę i choinkę, niestety ...  Pstryknęłam nowe fotki ale instruktaż czyli dijaj został uwięziony. Odzysk danych nie wchodzi w rachubę, przyjemność nie na moją kieszeń.
    Przyznam się szczerze, że jak mi minęła pierwsza złość to po cichutku poszłam, zdjęłam z kołka ten mój nieszczęsny optymizm, strzepnęłam i... wrzuciłam na luz :))) Będę musiała sobie dawać radę bez laptopa, tylko schematów haftów żal...

Poducha w kształcie serca, marzyła mi się takowa już od dawna.

Do kompletu choinka z tego samego materiału.

Zaczęło się od żaróweczki a skończyło na zepsutym laptopie.
Teoria chaosu się kłania, uderzenie skrzydeł motyla nad Londynem powoduje trzęsienie ziemi w Tokio ;)