Powrót czyli "melduję posłusznie, że znowu jestem" *

  Zosieńka zasiadła przed klawiaturą i z błogim uśmieszkiem na twarzy zaczęła klepać w klawiaturę. Z natury była obowiązkowa i czuła, że powinna się usprawiedliwić ze swojej tak długiej nieobecności. Przez chwilę rozważała, czy zrobić to skrótowo w punktach (w końcu nie każdy musi mieć ochotę na czytanie opisu jej niedoli) czy tez jak zwykle w formacie XXXL. Podrapała się po głowie, ale od tego pomysłów nie przybyło i rada nie rada poszła jak zwykle w takich chwilach w życiu na kompromis. Tak nawiasem mówiąc, Zosieńka nie miała pojęcia dlaczego to słowo stało się ostatnio synonimem wszystkiego co najgorsze. Sytuacje w których wilk syty i owca cała, nie wydawały się najgorszą rzeczą na świecie. Tak też i teraz skorzystała z dobrodziejstwa kompromisu.  Oto co się działo.

Informacja dla niecierpliwych: skrót w punktach na dole ;)

Wersja dla masochistów ;)
  Zosieńka po napisaniu ostatniego posta, nie myślała wcale, że odwiesi klawiaturę na kołek na całe półtora miesiąca. Jej głowa była pełna planów a pomysły wraz z szarymi komórkami biegały na wyścigi po licznych ( miała w każdym razie taką nadzieję) pokręconych zwojach mózgowych. Jednak dopadła ją choroba i musiała zmienić plany. "nic to" - pomyślała sobie wtedy -"wszak zdrowie to stan przejściowy między jedną chorobą a drugą". Jednak Los urażony najwyraźniej jej dobrym humorem podrzucił jej jako dodatkową rozrywkę awarię blogera. To Zosieńkę już odrobinę zirytywało, bowiem mogąc od tego momentu uczestniczyć w życiu blogowym tylko i jedynie biernie, czuła się odizolowana od tego co tak polubiła.  Jej irytacja była tym większa, że musiała przesunąć wizytę u dentysty a co jak co, ale siedzenie pod mieczem Damoklesa nie należało do jej ulubionych zajęć. Choróbsko zostało przepędzone za góry i morza i wydawałoby się, że do szczęścia już tylko mały kroczek, ale zamiast być pięknie, było jak zwykle czyli choroba nr 2. Trzeba przyznać, że Zosieńka, która dotąd starała się robić dobrą minę do zlej gry, zapomniała o starannym wychowaniu, jakie otrzymała i zaczęła pod nosem wypowiadać litanię słów powszechnie uważanych za obraźliwe. Blogger, który nadal się buntował, wzmagał tylko częstotliwość i intensywność owych tekstów, które padały nieustannie z karminowych usteczek.  Nic nie trwa wiecznie, tak też i drugie choróbsko zostało przepędzone. Zosieńka miała zamiar skupić się na rozgryzieniu problemu bloggerowego, kiedy spiesząc się do komputera szarpnęła węglarkę i w tym momencie zrozumiała, że to był błąd.  24 godziny później dowiedziała się, że pośpiech jest wskazany przy łapaniu pcheł i, że w pewnym wieku należy o siebie zacząć dbać. Powróciła  w pielesze domowe z maścią do nacierania nadwyrężonej ręki, tudzież kompletem bandaży elastycznych oraz przykazaniem, że owa nadwyrężona kończyna przez czas jakiś ma służyć jedynie ku ozdobie. Wiśta wio łatwo powiedzieć, ale jak to zrobić. Odcięta od bloggera i od robótek jednocześnie, to się Zosieńce w głowie nie mieściło. Jednak korzystając z wrodzonej inteligencji, metodą prób i błędów znalazła pozycję, w której mogła robótkować bez czynienia nijakiego uszczerbku chorej kończynie. Wprawdzie szydełko odpadało, ale haft sprawdzał się bezbłędnie. Czas płynął, ręka zdrowiała i tylko blogger nadal uparcie odmawiał współpracy. Wydawałoby się, że wszystko zmierza do amerykańskiego happy endu. Jak zwykle co jakiś czas Zosieńka wybrała się do miasta. Pojechała po brakujące muliny a przy okazji uzupełnić braki lodówkowe. Po szalenie udanych zakupach obfitujących m.in. w takie produkty jak herbata, dżem oraz ćwiartki za 6,50 za kilogram, Zosieńka z wypiekami na twarzy potruchtała przez parking ku swemu autu, nie mogąc się doczekać powrotu do domu. Jakież było jej zdziwienie, kiedy okazało się, że nie może wsiąść do samochodu.  Jak wiadomo żeby wsiąść należy umieścić najpierw jedną kończynę dolną w aucie, przemieścić do środka tułów z doczepioną głową oraz kończynami górnymi a następnie wciągnąć pozostałą na zewnątrz drugą kończynę dolną. Cała operacja była Zosieńce znana od dawna zarówno w teorii jak i praktyce, ale teraz noga nijak nie chciała wykonać polecenia. Po wielu przedziwnych można by rzec kombinacjach alpejskich noga w końcu znalazła się w środku a za nią Zosieńka ze zbolałą miną. Zaostrzenie problemów kregosłupowych, było najmniej potrzebną rzeczą jaka mogła jej się teraz przydarzyć. Na dni, które potem nadeszły spuśćmy zasłonę milczenia. Można by tylko wspomnieć, że Zosieńka w końcu dotarła do stomatologa i dokonała wyroku na swoim niewdzięcznym zębie, który się zepsuł doszczętnie. Ekstrakcja przebiegła bezproblemowo, ale została okupiona niespodziewaną gorączką. Jakby tego było mało na arenie międzynarodowej zawrzało i wschodnie przypadki odebrały Zosieńce spokojny sen. Dodajmy jeszcze widmo utraty pracy przez Ślubnego oraz nieustające problemy z bloggerem i będziemy mieć pełny obraz ostatnich Zosieńkowych przeżyć.
  Wszystko w życiu przemija, złe chwile także. Choroby i gorączki poszły w zapomnienie, ręki można  już używać, kręgosłup poszedł na kompromis i pozwala wsiadać do auta i tylko blogger uparcie odmawiał współpracy. Tu pojawiła się Dobra Dusza a właściwie Dobry Człowiek, a właściwie Dobra Kobieta i poddała pomysł, który pomógł rozwiązać problem. Okazało się, że blogger był bez winy a błąd tkwił w systemie operacyjnym. Po jakichś machlojach z ponownym instalowaniem wszystko gra i buczy :) oprócz sytuacji na wschodzie, która nadal przyprawia o ból głowy....


Skrót dla niecierpliwych
1, Choroba nr 1
2. Awaria bloggera
3. Choroba nr 2
4. Kontuzja ręki
5. Awaria bloggera c.d.
6. Problemy kręgosłupowe
7. Ekstrakcja zęba + gorączka
8. Zawierucha na wschodzie
9. Widmo utraty zarobku
10. Szczęśliwe rozwiązanie wszystkich problemów oprócz tych wschodnich i zarobkowych


* W tytule posta cytat z "Przygód dobrego wojak Szwejka podczas wojny światowej" Haska (powinno być z daszkiem nad s, ale nie wiem jak to napisać na klawiaturze)

Wiosna...

... cieplejszy wieje wiatr :)

Pamiętacie jesienny post o zakupach tulipanów?

Oto i one w całej krasie.

Śmieją się do słońca całą gębusią

To pierwsze, reszta dopiero w pąkach

P.S. Dzięki za słowa wsparcia, komentarze i e-maile. Będę teraz trochę częściej pisać, żeby nadrobić zaległości :)))