Co ja robię tu czyli rozważania o życiu

  Zosieńka stała przed domem zasłuchana w śpiew ptaków.   Ptaszęta starały się głośnym śpiewem oznajmić całemu światu swoje prawa do życia i gniazd, w których pojawiły się pierwsze jaja. Psica z nosem przy ziemi odczytywała historię nocy. Spokojnie łapa za łapą posuwała się po podwórku a Zosieńka za nią.  Tak doszły do huśtawki na której Zosieńka mimowolnie przysiadła.  Wiosna wokół niej wybuchała całymi połaciami zieleni i wczesnego kwiecia, ale ona pogrążona w myślach jakby jej nie zauważała. Bociany pracowicie odbudowywały gniazdo nadwyrężone przez czas. Zbierały na łące patyki, kępy zeszłorocznej suchej trawy i na wyścigi znosiły do swego domu. Nagle wspomniawszy o czajniku pozostawionym na gazie, Zosieńka gwizdnęła na psa i obie udały się do domu w tempie cokolwiek przyspieszonym.  Zaparzywszy herbatkę, rozsiadła się wygodnie na fotelu i wzięła do ręki haft. Nie wiadomo dlaczego, ale najlepiej jej się myślało przy wyszywaniu. Wbijała igłę raz za razem w kanwę, góra - dół, góra-dół... i myślała. Przeczytała artykuł w gazecie. Gazeta stara jak świat, przeleżała między papierzyskami i wyglądało na to, że nie wywoła już żadnego zainteresowania, kiedy Zosieńka kartkując ją by sprawdzić czy nie ma czegoś schowanego między kartkami, np. czeku na milion dolarów, zatrzymała wzrok na tym artykule... Po przeczytaniu wpadła w zadumę, w której tkwiła już kolejny dzień. Gazeta dawno dokonała swego żywota, łapczywie pożarta przez ogień a Zosieńka wciąż myślała i myślała... Na kanwie przybywało krzyżyków, już już można było zacząć się domyślać co będzie przedstawiał hafcik. Dziwnym trafem w miarę jak haft nabierał kształtów, Zosieńka dojrzewała do decyzji...
  Wróciła myślami do chwili, kiedy przeczytała to zdanie a właściwie pytanie.

Co byś zrobił/a gdybyś miał/a przed sobą tylko rok życia?

Wydawałoby się, że pytanie jest prozaiczne, żeby nie powiedzieć oklepane,ale... No właśnie, zawsze jest jakieś ale. Zaciekawiona zaczęła czytać dalej. Ludzie którym zadano to pytanie udzielali przeróżnych odpowiedzi, ale łączyło ich wszystkich jedno - wszyscy chcieli wprowadzić zmiany w swoje życie. Czasem tylko kosmetyczne, czasem wprost rewolucyjne, ale zawsze pragnęli zmian. Nikt nie był zadowolony z tego co miał i na wieść o rychłym końcu. pragnął realizacji marzeń. Zosieńka pomyślała, że to artykulik jakich wiele, ale nauczona kończyć co zaczęła brnęła dalej i kiedy myślała, że już ją nic nie zaskoczy, przeczytała zdanie, które najpierw wprawiło ją w stan osłupienia a potem  zaowocowało kilkudniowym pogrążeniem  w zadumie.

Przecież możesz umrzeć nawet jutro, dlaczego nie żyjesz tak jak pragniesz?

No właśnie, dlaczego? Zosieńka pospiesznie szukała usprawiedliwienia, by po chwili zrozumieć, że go nie znajdzie. Czyżby łatwiej było zostać sfrustrowanym zgryźliwcem wiecznie narzekającym na wszystko niż zmienić własne życie? Prawda była taka, że Zosieńka miała takie marzenie, które przez lata mocno przykurzone, teraz nagle z nową siłą w niej rozbłysło. Marzyła o tym by zamieszkać w górach... Nie tych majestatycznych Tatrach ani dzikich Bieszczadach ale w Beskidach. Miała tyle wspaniałych wspomnień z nimi związanych... Bieg życia rozdzielił ją z jej ukochanymi górami jakieś ćwierć wieku temu, ale we śnie regularnie je odwiedzała, widziała Szyndzielnię, odpoczywała na Brennej... choć ostatnio jakby coraz rzadziej. Czyżby nawet we snach traciła wiarę, że je jeszcze zobaczy?
  Zosieńka nie należała do osób przekonanych o własnej nieśmiertelności. Obdarzona już na starcie zdrówkiem drugiej kategorii, wiedziała że koniec jest nieuchronny i pytanie brzmi nie "czy?" tylko "kiedy?".
Jednak tkwiła w bezrozumnym przeświadczeniu "chłopa pańszczyźnianego", że jest przywiązana do tego kawałka ziemi, na którym osiadła przed "dziestu" laty.
Odłożyła haft, rozejrzała się wokół i zapytała sama siebie na głos:
   -Co ja robię tu?!
Nic ją tu nie trzymało. Dlaczego więc nadal tu tkwiła?! Nie umiała odpowiedzieć na to pytanie. Jednak teraz pragnęła z całego serca zrealizować swoje marzenie. Radość mąciła jej myśl czy Ślubny podzieli jej chęci do tak radykalnych zmian...
 I znowu jak zwykle z piersi wyrwało jej się głośne westchnięcie, eeech...

      A Wy co byście zmienili w swoim życiu na wieść o wyznaczonej dacie zejścia z tego padołu łez i rozpaczy? Tylko mi nie mówcie, że nic, bo trudno mi będzie w to uwierzyć ;)

Bociany pilnie pracujące przy zbieraniu materiałów budowlanych...