Szczęście czyli lecę, choć nie chcę...

Latać się uczyłam, ale w związku z tym, że w przedpokoju miejsca nie za dużo, skrzydeł rozwinąć mi się nie udało. Zaczepiłam stópką o węglarkę i łuupsnęłam jak długa... Jak już tak leciałam, to węglarka nie stała spokojnie lecz zmieniła swe miejsce położenia. Pewnie po to by mi za dobrze nie było... Kolanami łupsnęłam w podłogę a ręką trafiłam w węglarkę. Jęknęłam, ból kolan był przeszywający i strach mnie ogarnął, czy czasem nie poszły te moje stawy w drzazgi. W popłochu zaczęłam rozważać czy nie lepiej pozostać tam gdzie wylądowałam. Czasem niewiedza bywa kojąca, jednak pomna faktu, że Ślubny w domu pojawi się dopiero jutro rano, postanowiłam zebrać siły i poderwać szanowny kuper z całą resztą do niego przyczepioną, do pozycji wywalczonej przez mych przodków czyli wertykalnej. W tym momencie pojawił się zresztą jeszcze dodatkowy doping w postaci dzwonka do drzwi.  Dzwonek posiadam felerny, bowiem dzwoni zawsze wtedy, gdy nie mogę podejść... jestem w toalecie, śpię, przebieram się albo leżę sobie w przedpokoju na podłodze po niefartownym lądowaniu. Wzięłam głęboki wdech, zacisnęłam zęby, które mi pozostały i wspomógłszy się siłą woli poderwałam się do pionu! Po chwili dziękowałam Bogu za braki w uzębieniu, bo pewnie odgryzłabym sobie język z bólu, ale  najważniejszy był fakt, że zawiasy w kolanach działały. Otworzyłam drzwi i wychynęłam ciekawa sprawcy alarmu dzwonkowego. Przy furtce stał listonosz. Podeszłam do niego krokiem niedbałym, udając, że pociąganie nogą jest moim nowym imażem. Nie miałam ochoty zdawać sprawozdania z ostatnich pięciu minut mego burzliwego życia. Kiedy wyciągnęłam ręce po przesyłkę ze zdziwieniem zauważyłam, że prawa dłoń jest może i brudna, ale zdecydowanie w całości a lewa... no cóż jest czymś cała umazana. Po chwili dotarło do mnie, że to jest krew. Natychmiast zrezygnowałam z wyciągania jej do biednego listonosza, który mi jeszcze był gotowy zejść na jaką apopleksję, po ujrzeniu mej rączyny. Schowałam lewicę za siebie i plącząc się w zeznaniach, szybko załatwiłam sprawę. Pognałam (dusza gnała, ciało nadwyrężone przejściami wlokło się za nią) do domu ciekawa spustoszenia jakie poczyniła węglarka mej rąsi. W drodze do łazienki zastanawiałam się jak ja będę haftować z zabandażowaną ręką? Po umyciu i zdezynfekowaniu, tudzież zaklejeniu się mnogą ilością plastrów, doszłam do wniosku, że nie jest tak źle, jak się wydawało na początku. Właściwie to ja jestem szczęściara, ręki szyć nie trzeba, kolano tylko spuchnięte a nie pogruchotane... No normalnie w czepku urodzona!
Zdjęć miało być więcej, ale jakoś ochotę do pstrykania fotek dziś straciłam...