Muzyka czyli czasami człowiek musi inaczej się udusi

Na dworze szaro, buro i ponuro - stwierdziła Zosieńka spoglądając przez okno - przeciągnęła się raz i drugi i leniwie poczłapała do łazienki. Tam zerknęła w zwierciadełko, utwierdzając się w słuszności zmiany nawyków jedzeniowych. Popodziwiała swą smukłą sylwetkę z profilu i en face i zadowolona z efektu, chwyciła w dłoń czochrę zwaną potocznie grzebieniem. Po chwili jednak zarzuciła tę czynność, podśpiewując na cały głos - "nieee bęędę sooobie włooosów treefiła, jeeeno włooos zwiążęęę spląąątanyyyy..." Wprawdzie, żaden Filon na Zosieńkę nie czekał pod umówionym jaworem, ale każdy pretekst był dobry by sobie pośpiewać. Miłość do muzyki i popisów wokalnych Zosieńka miała wrodzoną. Śpiewała wszystko od arii operetkowych począwszy, przez co lepsze kawałki z musicali do muzyki popularnej włącznie i nie byłoby w tym nic złego gdyby nie to, że Zosieńka nie została obdarzona głosem nadającym się do tego rodzaju wyczynów wokalnych. Otóż fałszowała wprost upiornie i wierzcie mi nie były to jakieś ledwo widoczne załamania głosu w górnym "c", lecz można by rzec, że było to fałszowanie w pełnej skali. Jako maleńkie pacholę, nie zdawała sobie z tego sprawy i pogrążona po uszy w nieświadomości efektu jaki czyni na słuchaczach, dawała pełne recitale po wszystkich piaskownicach. Jako dziecię inteligentne, nie raz i nie dwa dociekała przyczyny dziwnego pustoszenia placów zabaw po takich występach, ale w końcu zawsze dochodziła do wniosku, że przyczyną pośpiesznego opuszczania okolicy jej występów, jest zapewne zazdrość. I tak Zosieńka pewnie przeszła by przez życie w słodkiej nieświadomości, gdyby nie obowiązek edukacyjny. Tam na lekcjach muzyki nauczyciel zawodowo zajmujący, się nauką brzdąkania, usłyszawszy Zosieńkę... po chwilowej konsternacji by nie powiedzieć szoku, wziął na siebie odważnie ciężar, uświadomienia jej, że kariera wokalna pozostanie poza jej zasięgiem. Do Zosieńki dotarło, że nie tylko kariera indywidualna jest nie dla niej ale nawet występy w chórze pozostaną na zawsze w sferze marzeń. Oczywiście mogłaby w chórze robić za statystę, prezentowała się wszak nieskazitelnie, ale Zosieńka kochając muzykę całym sercem, w czasie występów dawała się ponieść emocjom z nią związanym i zaczynała śpiewać... a głos miała donośny na tyle, by zawsze wybić się bez problemu ponad cały chór. Tak też do końca podstawówki otrzymała wilczy bilet, zakazujący jej nawet zbliżania się, w pobliże koncertującego chóru. Jednak miłość do śpiewania choć nieodwzajemniona, nadal gorała w zosieńkowej duszy. W liceum Pani Profesor zajmująca się edukacją muzyczną przyszłej klasy inteligenckiej, po usłyszeniu paru fraz w wykonaniu Zosieńki, czule pogładziła jej blond loki i... surowo zakazała jej wstępu na zajęcia chóru. Na lekcje muzyki Zosieńka uczęszczała, ale tylko dlatego, że prawo zabraniało usunięcia jej z tych kompletów. Pani Profesor od muzyki zapewne spędziła wiele bezsennych nocy, marząc o lekcjach śpiewu bez Zosieńki, ale prawo było bezwzględne i Zosieńka do końca liceum bez przeszkód udzielała się wokalnie na lekcjach. Lata płynęły i świat się zmieniał, ale miłość Zosieńki pozostała niewzruszona. Należałoby też wspomnieć, że Zosieńka dojrzawszy, odrobinę zmądrzała i nie narażała już przypadkowych osób na szok związany z jej niebywałym talentem. Śpiewała najczęściej w domu i w aucie. Wprawdzie w aucie zawsze towarzyszył jej Ślubny(jako kierowca), ale jako zakochany nadal w niej po uszy (mimo upływających lat), nadawał się idealnie jako ilustracja przysłowia, że miłość jest ślepa. My możemy dodać, że także głucha... Zosieńka jest cierpliwa i pilnie obserwując kierunek w jakim zmierza muzyka potocznie zwana rozrywkową ma nadzieję, że nie wszystko jest jeszcze stracone. Elektronika i komputeryzacja  idzie wciąż do góry a poziom wokalistek ciągle w dół... kto wie co przyniesie czas... ;)

Nie wiadomo dlaczego, ale ta serwetka kojarzy się Zosieńce z płytą winylową, wszystkim kojarzy się z wiatraczkiem a Zosieńce uparcie z jednym... :)))