Opowiadanie czyli kryminał tango ;))

W związku ze zmianą nawyków żywieniowych oraz decyzją by w tym roku miast na pysk w kuchni padać, skorzystać z gotowych wyrobów garmażeryjnych oraz cukierniczych miałam całe mnóstwo czasu przed świętami. Dziergałam, hafciłam, stroiłam dom i napawałam się świąteczną atmosferą.  Czasu było tyyyle, że zachęcona przez Olgę z bloga Pod tym samym niebem, postanowiłam zaszaleć i wziąć udział w konkursie na kryminał u Panterki. Kryminałek miał być krótki co wbrew pozorom raczej utrudniło niż ułatwiło zadanie.  Usiadłam wygodnie w fotelu, zaopatrzywszy się wcześniej w ołówek oraz odpowiednią ilość papieru i... nic. Mimo wytężonych wysiłków umysłowych jakie czyniłam efektu nijakiego nie było.  Minął dzień, minął drugi i zaczęłam dochodzić do wniosku, że ubić mi będzie kogoś mus, bo inaczej żadnego kryminałaka nie będzie.  W kolejnym dniu wpadł mi do głowy pomysł, który postanowiłam jak najszybciej przerzucić na papier. Chwyciwszy w dłoń ołówek zamaszyście napisałam:

                                                     A M N E Z J A

"Powrotowi do przytomności towarzyszył przeszywający na wskroś ból. Uchyliła powieki i rozejrzała się wokół. Krajobraz ścielący się przed jej oczyma był zaiste księżycowy. Z trudem wstała, walcząc z nudnościami, które nagle się pojawiły, urozmaicając jej niebywale powrót do rzeczywistości. Dreszcz, który wstrząsnął jej ciałem, zwrócił jej uwagę na ewidentne braki w garderobie.Podniosła z podłogi koc i okryła nim wyziębione ciało."

Zrobiłam przerwę w pisaniu, by wziąć głęboki oddech. Pomyślałam nie jest źle, oby tak dalej. Ołówek zaczął sunąć po kartce...

 "Spojrzała na pokój, krzesła były poprzewracane a obrus przekrzywiony, smętnie zwisał sięgając z jednej strony aż do podłogi."

Oczyma wyobraźni widziałam ten pokój a obraz przekrzywionego obrusa doprowadzał mnie do rozpaczy. Wizja zdemolowanego stołu z   k r z y w o  ułożonym obrusem wyraźnie wytrącał mnie z równowagi, uniemożliwiając dalszą twórczość. Próbowałam wyrzucić ten wątek, ale nic z tego nie wyszło. Obrus tkwił na swoim miejscu i wywoływał cierpienie  u małego pedanta, który tkwi gdzieś na dnie mojej duszy. Wydawałoby się, że nic łatwiejszego jak pokierować wzrok bohaterki w inny kąt pokoju, ale bohaterka okazała się charakterna i i ilekroć próbowałam popchnąć ją w innym kierunku, ta i tak spoglądała na stół, z którego nadal zwisał obrus ściągnięty z jednej strony aż do podłogi. Nie było rady, nie mogąc się pozbyć upierdliwej wizji trza ją było zlikwidować.

"Magda podeszła i odruchowo go wyrównała. Teraz dostrzegła szafę, której otwarte drzwi ukazywały puste wnętrze. Zawartość w nieładzie poniewierała się po całym pokoju." 

Zawartość szafy rozrzucona w nieładzie odrobinę mnie przytchnęła, ale mając już doświadczenie w tej dziedzinie, nie próbowałam nic zmieniać, tylko szybko popchnęłam bohaterkę dalej...

 "Magda oszołomiona, nie wiadomo czym bardziej, bólem głowy czy widokiem własnej garderoby malowniczo rozwleczonej po zdemolowanym wnętrzu, skierowała się w stronę okna, chcąc wpuścić trochę świeżego powietrza. Otwierając je zauważyła oberwaną do połowy zasłonę. Usilnie próbowała przypomnieć sobie wydarzenia, które tu się rozegrały... niestety na próżno. Podniosła krzesło i usiadła na nim, próbując zrozumieć co się z nią działo w ostatnich godzinach."

No właśnie co się z nią działo? Byłam tego równie ciekawa jak ona. Ciszę pełną napięcia, rosnącego wraz z każdym napisanym słowem przerwał dźwięk dzwonka...

"Głośny dźwięk dzwonka telefonu, spowodował, że świat wokół niej zawirował. W pośpiechu szukała źródła hałasu, by położyć kres katuszom jakie powodował. Głos w słuchawce zbolałym acz wyraźnie radosnym tonem intensywnie o czymś opowiadał."

Radosny ton w kryminale?!

"- No kochana, ależ ten wieczór panieński był udany! Szkoda, że po północy uparłaś się, że musisz się przebrać. Trzymając się zasłony, machałaś do nas z okna, ale kiedy osunęłaś się razem z nią, to wiadomo było, że dalej bawimy się bez ciebie...

Magda uśmiechnęła się do wspomnień wczorajszego wieczora, które na dźwięk głosu z telefonu, stanęły jej przed oczyma jak żywe. Dokuczliwa amnezja odpłynęła. Nadal jednak nie wszystko było jasne. Zapragnąwszy nagle uzupełnić denerwujące braki w swej pamięci rzuciła natarczywe pytanie.

- A czyj to był wieczór panieński?

Z drugiej strony zapadła cisza, a po chwili usłyszała zdumienie w tonie swej rozmówczyni

- No co ty Magda, nie wygłupiaj się... No przecież, że twój!"

Postawiłam przysłowiową kropkę i jednocześnie doszłam do wniosku, że mój kryminał jest mało kryminalny.  Wysłałam go wprawdzie do Panterki, ale dwa dni później podmieniłam go na inny ;)

ciąg dalszy nastąpi...

Zdjęcia mało kryminalne, ale innych akurat na stanie nie posiadam ;)))