Książka kucharska czyli jednak święci garnki lepią ;))

Jako młode dziewczę, czułam awersję do gotowania. Jedzenie traktowałam jako tankowanie a przecież nikt nie chce spędzać połowy życia na stacji benzynowej.  Do kuchni mnie nie ciągło. Posiłki uwielbiałam spożywać w zakładowych stołówkach, bądź w barach mlecznych, które serwowały tanie jadło. I tak by pewnie ta sielanka trwała do dnia dzisiejszego, ale zapragnęłam wydać się za mąż. Po ślubie zrodził się problem, bowiem  okazało się, że małżonek oczekuje domowych posiłków a moje umiejętności ograniczały się do sporządzenia sałatki z pomidora oraz gorącej przystawki w postaci pieczarek z nadzieniem z sera żółtego. Pierwsze z tych dań okazało się mało sycące w postaci obiadu a  drugie awykonalne z powodu braku pieczarek.  Młoda byłam i głupia, toteż wydawało mi się, że fakt iż posiadam książkę kucharską, nawiasem mówiąc zdobytą spod lady, załatwi sprawę. Kiedy czytałam przepisy wszystko wydawało mi się proste, by nie rzec banalne. Toteż pełna optymizmu zabrałam się za gotowanie. Na pierwszy ogień poszły zrazy po nelsońsku. Zaczęłam od zdobycia polędwicy wołowej, co mimo systemu kartkowego ogólnie wtedy obowiązującego, poszło mi bez problemu. Przytargawszy "mamuta" do domu, zerknęłam do przepisu pewna, że reszta to mały pikuś. O jakżesz się myliłam! Do dziś nie wiem co zrobiłam źle, ale potrawa, która wtedy powstała, pozostała do dziś zagadką. jedyne co można o niej dobrego napisać to to, że była jadalna i nie wpłynęła negatywnie na układ trawienny mego świeżo poślubionego pana i władcy. Straciwszy odrobinę wiary  w swe umiejętności, spojrzałam nieufnie na "Kuchnię Polską", upatrując w niej źródła swej klęski na polu kulinarnym.  Pobita z kretesem przez Nelsona, przestałam darzyć bezgranicznym zaufaniem słowo pisane i zaczęłam się rozglądać za inną możliwością nabycia wiedzy z dziedziny - jak wyżywić swych najbliższych, zachowując ich jednocześnie  przy życiu.  Wzięłam na spytki sąsiadki, które mile połechtane przez początkującą w kuchni młodą mężatkę, chętnie dzieliły się ze mną swą wiedzą. Niestety nawet najlepsze ziarno, kiedy trafi na skałę nie wyda plonu. Doprowadzona  na skraj rozpaczy ugotowałam zupę pomidorową. Pachniała aromatycznie i wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że tym razem odniosłam sukces. Ślubny wróciwszy z pracy, zasiadł w kuchni przy stole. Ja dumna jak paw, zaserwowałam mu zupkę i poleciłam by zaczął beze mnie, bowiem akurat ściągałam kotleciki mielone z patelni. Mężuś zaczął spożywać zupkę z impetem, który nagle jakoś stracił... choć nadal jadł zupkę łyżka po łyżce, to łykał jakoś opornie. Po chwili zasiadłam do stołu i ja, chwyciłam łychę i... przeżyłam szok! Słowo - przesolona- nie oddaje istoty rzeczy, miałam wrażenie, że w tej zupie znajduję się wszystkie zapasy soli na kuli ziemskiej.  Spojrzałam z podziwem na mego Ślubnego, który z zaciśniętymi zębami przełykał kolejną łyżkę. Bez słowa zabrałam talerze a ich zawartością uraczyłam kanalizację. Chciałabym napisać, że z czasem stałam się świetną kucharką, ale niestety nic takiego się nie wydarzyło. Owszem z wielkim bólem nauczyłam się poprawnie pichcić parę dań, ale nic ponadto. O pociętych palcach, poparzeniach różnorakich oraz tuzinach spalonych garnków oraz trzech czajnikach, które udało mi się załatwić na amen przy gotowaniu wody, wspomnę jeno mimochodem. Pozostałam antytalenciem kucharskim. Jednak przez lata tliła się we mnie nadzieja, że może jednak, jakimś cudem... W końcu i ta ostatnia nadzieja rozpłynęła się bez śladu.

W tym roku święta będą inne niż zazwyczaj, albowiem 90 % potraw na wigilijnym stole będzie zakupiona gotowa. Koniec z godzinami spędzonymi w kuchni, Zrobię rybę po grecku, która dziwnym trafem od lat wychodzi mi bezbłędnie i upiekę szarlotkę, której zapach wprowadza do domu świąteczną atmosferę. Nie będę zabiegana, nie będę zmęczona... koniec trosk o jakość potraw, które wyjdą spod mojej ręki. Zrobiłam listę zakupów i czekam na święta :)

Nie zajmując swej ładnej główki sprawami kulinarnymi uszyłam świąteczny woreczek na plastikowe zakrętki. Ekologia wszak na czasie :)

Powstała jeszcze gwiazda szydełkowa na stół...

...oraz zawieszki na okno...

Kuchnia na biało czerwono ;)