Marzenia czyli chciałaby dusza do raju...

   Naszykowałam sobie miseczkę migdałów i rodzynek, po czym  udałam się do mojego okienka na świat czyli komputera.  Te bakalie to w związku z tym, że żołądek po świątecznym obżarstwie odmówił współpracy w dziedzinie trawienia dalszych słodkości, a szczęki przyzwyczajone do mielenia, żądają dalszego zajęcia. Przeglądam sobie blogi, żuję i chrupię na zmianę i widzę, że w światku blogowym nadal przewijają się postanowienia noworoczne. Chcąc nie chcąc, me zwoje mózgowe zaczęły przetrawiać otrzymane informacje i po chwili pojawiło się pytanie - skąd się bierze ten run na te postanowienia?  Po trzech migdałach i garstce rodzynek doszłam do wniosku, że przyczyną wszystkiego są marzenia. Ja nie robię postanowień, czyżbym nie miała marzeń?
   Pamiętam moje pierwsze marzenie. Byłam wtedy jeszcze maleńkim pacholęciem. Najedzona byłam, dach nad głową posiadałam, takoż inne potrzeby emocjonalne zaspokajane były rzetelnie i na czas, toteż moim marzeniem były zabawki. Jednak jeśli ktoś z Was pomyśli, że marzyłam o lalce czy jakiejś innej zabawce to się grubo myli. Marzenie posiadałam, można by powiedzieć takie więcej hurtowe. Codziennie z moją rodzicielką udawałam się na zakupy do pobliskich delikatesów. Na trasie był sklep z zabawkami, gdzie macierz moja, rozumiejąca pewnikiem me tęsknoty, zatrzymywała się i pozwalała nakarmić me zgłodniałe oczęta upragnionym widokiem. Sklep był ogromny miał trzy duże witryny na których moim ślepkom jawił się raj wymarzony.  Moje marzenie było związane z tym sklepem. Co wieczór fantazjowałam, jak to przez przypadek zostaję w nim po zamknięciu i przez całą noc mogę się bawić do woli w mym wytęsknionym edenie. Byłam wtedy małym człowieczkiem i marzenie jak widać było skrojone na moją miarę.
  Czas biegł nieubłaganie i latek przybywało. Nie wiadomo kiedy marzenie  o spędzeniu nocy w sklepie z zabawkami zbladło i znikło nie doczekując się realizacji. Przyszedł czas na inne marzenia. wchodziłam powoli w okres dojrzewania i wściekłe, i ogłupiałe hormony galopowały po moim organizmie. Nie ma co się oszukiwać, wpływ na moje mrzonki miały w tym czasie niewątpliwie. Miejsce sklepu z zabawkami zajęło marzenie o sławie. Sława miała być ogromna i światowa, kto wie może nawet kosmiczna. Oczyma wyobraźni widziałam hołdy składane mej osobie, autografy rozdawane na prawo i lewo... i wiecie co tylko jednego, nigdy nie udało mi się ustalić, z czego ta sława miałaby pochodzić. Spokojny czas dzieciństwa był już za mną a okres logicznego i rozumnego myślenia dopiero przede mną, na razie hormony szalały a wraz z nimi moje rojenia o sławie. Kiedy burza hormonów miała się już ku końcowi,  marzenie o sławie zostało odłożone na półkę między bajki i tam też do dziś stoi.
   Dorosłam, wyszłam za mąż, urodziłam dzieci i moje marzenia  stały się takie same jak tysięcy innych, żeby raz dziennie coś ciepłego zjeść i coby do pierwszego starczyło. Lubiłam zawsze serial "Noce i dnie" i nie raz zazdrościłam Barbarze jej marzenia-wspomnienia o Tolibowskim i nenufarach. Mój "Tolibowski" siedział obok i marzył o tym samym co i ja (znaczy się o tym ciepłym posiłku i żeby starczyło do pierwszego, z jedną różnicą, pewnie jeszcze chciał, żeby żona się go nie czepiała po przyjściu z pracy). Lata mijały i twardy realizm życia przegonił gdzieś marzenia, zostały tylko małe chętki i pragnienia.
    Jednak dopóki ten bal zwany życiem trwa, dopóty nadzieja, że jeszcze zacznę marzyć... Kto wie o czym? Może o przejęciu władzy na całym świecie. Oj działoby się, działo... Może o spotkaniu z Kosmitami. Można by mnie podrzucić im jako broń biologiczną... Może o tym żeby napisać książkę i nie zostać zapomniana.... Kto wie, o czym jeszcze będę marzyć, kto wie... Choć po przeczytaniu ostatnich zdań, zastanawiam się czy marzenia powinny się spełniać. Ponoć jeśli bogowie chcą kogoś ukarać to spełniają jego marzenia. Co ja bym robiła teraz całą noc w sklepie z zabawkami? Ogromna sława - teraz kiedy cenię spokój i prywatność, oj byłoby ciężko... No a gdybym została władcą świata to z kolei inni mieliby przechlapane. Chyba jednak marzenia odłożę na półkę z książkami, jeszcze tam trochę miejsca jest...

O cym marzy mały piesek?

Może o kości większej od siebie....

.... a może o spokojnym śnie?