Postanowienia noworoczne czyli obiecanki cacanki

   Rozczochrana, w starym szlafroku powłócząc przydeptanymi kapciami, snułam się pozornie bez celu po kuchni. Pozornie, bowiem mojemu pałętaniu przyświecał jasny cel - śniadanie. Apetytu nie czułam, jednak rozum podpowiadał, że koło południa należy bezwzględnie dostarczyć strawy, wycieńczonemu organizmowi. Toteż ulegając tej życiowej konieczności, przystąpiłam do działań, które miały się zakończyć porannym posiłkiem.  Kiedy kanapki stały już na stole a zapach herbatki unosił się, przyjemnie drażniąc me nozdrza, nagle moja psyche bezwzględnie zażądała strawy duchowej.  Jedyną dostępną w kuchni rozrywką, oczywiście oprócz zmywania jest radio. Włączyłam i wokół mnie zaczęły rozbrzmiewać dźwięki karnawałowych przebojów. Prawdę mówiąc wątpiłam czy to zaspokoi głód duchowych uniesień, ale trudno jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Zasiadłam za stołem i poczęłam śniadać. Niestety po chwili podkład muzyczny, do którego zaczęłam się przystosowywać, został zastąpiony przez dyżurny temat o tej porze roku czyli postanowienia noworoczne. Słuchacze, którym udało się dodzwonić do studia, radośnie oznajmiali prowadzącym, jakież to nowe koncepcje ich nawiedziły i jak te zamiary mają zamiar przekuć w rzeczywistość. Ściamkałam ostatnie kęsy pogrążona w zadumie, bowiem uświadomiłam sobie, że jakoś na tym polu nigdy wielkich osiągnięć nie posiadałam. Chociaż właściwie dlaczego teraz mam podejmować takie wyzwania? Czyżby zmiana jednej cyferki na kalendarzu miała być powodem rewolucji w moim życiu?
  Pogrążyłam się w zadumie... w sumie może by i wypadało coś sobie obiecać. W końcu człowiek zwierzę stadne, jak inni to ja też ... Zaczęłam intensywnie myśleć, próbując znaleźć coś, czemu podoła mój słaby charakter. Chciałoby się napisać, że praca szarych komórek nabrała tempa ale powiem wam szczerze, że była to praca na jałowym biegu. Zacznę uprawiać sporty - akurat  w to, jakoś nie mogłam uwierzyć. Jak nie sport to może chociaż regularne spacery - niee, przy naszym klimacie, zawsze jest za ciepło, za zimno albo pada deszcz. Wystarczą w zupełności dorywcze wypady do lasu. W związku  z tym, że zwiększona dawka ruchu w moim przypadku jest czystą imaginacją, to i utrata wagi jest mało realna.   Co by tu jeszcze... Rzucę słodycze, temu postanowieniu towarzyszył głośny chichot. Już oczyma wyobraźni widziałam jak obojętnie mijam regały, wypełnione po brzegi mrocznymi przedmiotami pożądania w postaci batoników, wafelków, cukierków, herbatników i już prawie, prawie  mijam strefę zakazaną gdy mój wzrok pada na krówki... Faktycznie śmiechu warte, równie dobrze mogłabym obiecać sobie, że przestanę oddychać. Powinnam zejść na ziemię i zacząć rozpatrywać bardziej realne możliwości... Kombinowałam jak przysłowiowy koń pod górkę, zastanawiałam się... rozważałam dziesiątki możliwości...   i tak doszłam do wniosku, że nijak dołączyć do stada podejmujących zobowiązania noworoczne mi się nie uda, albowiem jestem słabego charakteru i z góry wiem, że owe zbożne zamiary spełzną na niczym. W tym momencie mój uśpiony geniusz przecknął się na mikrosekundę i wpadłam na genialny pomysł.
  Tak też teraz wszem i wobec oznajmiam, że podejmuje twarde postanowienie,  nie podejmowania żadnych postanowień noworocznych.  Odetchnęłam z ulgą, udało mi się dołączyć do stada, bez wywoływania u siebie wyrzutów sumienia, które niewątpliwie dopadły by mnie po nie dotrzymaniu obietnic danych samej sobie. Wilk syty i owca cała. A tak na marginesie, jak to jest, że tak łatwo odpuszczamy przyrzeczenia złożone samym sobie?

Powstało w międzyczasie takie oto dziergadełko.