Pasmanteria czyli siła przyzwyczajenia

  Nieodmiennie co miesiąc nadchodzi ten moment, kiedy zasoby finansowe ulegają wyczerpaniu, tudzież lodówka zaczyna zionąć pustką bez mała kosmiczną. Brak gotówki w miejscu gdzie nie ma  żadnych sklepów można znieść, ale pustoszejąca lodówka wywołuje niepokój u Ślubnego. Ślubny jest mężczyzną stuprocentowym i jako taki przykłada ogromną wagę do posiłków. Widmo głodowych racji żywnościowych skutecznie go mobilizuje, do zorganizowania wypadu do miasta. Wypad do miasta to brzmi niewinnie, ale mnie od razu wyobraźnia podsuwa obrazy sznurów samochodów, ludzi spieszących się nie wiadomo gdzie i wszechobecnego hałasu. W związku z tym, że wyobraźnię posiadam wybujałą nadmiernie, to i do wypadów do miasta czuję awersje niebywałą. Po dwóch dniach gróźb i próśb oraz sporządzeniu szczegółowej listy zakupów, zostałam dziś podstępem wywabiona  z domu i zanęcona do auta. Jak już wsiadłam, to drzwi się zamknęły i pomknęliśmy z zawrotną prędkością 70 km na godzinę, bowiem zwolennikiem szybkiej jazdy też nie jestem. W mieście było jak zwykle. Najpierw jazda w labiryncie gdzie nagrodą jest miejsce parkingowe, potem spotkanie z bankomatem, gdzie dowiedziałam się, że 500 nie da się podzielić przez 10 i mam wybrać inna kwotę. Ów komunikat wywołał we mnie taką konsternację, że przez dłuższą chwilę miałam wrażenie, że albo nie umiem czytać albo liczyć. Czytanie opanowałam w wieku lat pięciu, humanistką w szkole byłam dobrą, żeby nie powiedzieć bardzo dobrą, więc to nie to, odczytuję prawidłowo. Poszukałam wzrokiem u mego Ślubnego  poparcia moich umiejętności matematycznych i znalazłszy w nich potwierdzenie, że dobrze liczę i 500 da się podzielić przez dziesięć, poczułam się jeszcze bardziej oszołomiona. Koniec końców po kilkukrotnym wpisywaniu tej samej kwoty, kochany bankomacik doszedł do wniosku, że wyżej wymieniona suma, jednak da się podzielić przez dziesięć i łaskawie wypluł naszą gotówkę. Poczułam się dziwnie  zmęczona tym przekomarzaniem i  pragnęłam tylko odwalić pańszczyznę i wrócić jak najszybciej w pielesze domowe. Udaliśmy się spacerkiem w kierunku parkingu oddalonego o dobrych parę ulic dalej.  Po przejściu paru metrów, usłyszałam pytanie Ślubnego.
 - To teraz idziemy do pasmanterii?
 - Nie, wszystko mam, idziemy do auta- odpowiedziałam pragnąc dostać się jak najszybciej do domu.
Po paru krokach, pada kolejne pytanie.
 - Na pewno nic nie potrzebujesz z pasmanterii? - Ślubny nie odpuszczał.
 - Nie, na razie haftuję i wszystko co mi do szczęścia potrzebne posiadam w domu - odpowiedziałam akcentując wyrazy "domu" i "szczęścia" coby tą misterną aluzją, dać do zrozumienia, że w tej chwili szczytem mych marzeń jest szybki zakup artykułów niezbędnych do życia, potocznie zwanych spożywczymi a następnie wraz z nimi udanie się do naszego domostwa.
 Myli się ten co myśli, że to koniec rozmowy, po chwili nastąpił ciąg dalszy.
 - Ja cię proszę, idź do pasmanterii! - wyrzucił z siebie jednym tchem Ślubny.
 - ??????? - przedziwne pragnienie mej drugiej połówki spowodowało chwilowy zanik funkcji artykulacyjnych - Na Boga, dlaczego?! - wykrztusiłam w końcu z siebie.
 -Bo zawsze chodzisz a jak nie idziesz, to człowieka strach bierze, co się dzieje, źle się czujesz, czy co - wyrzucił z siebie jednym tchem.
 - W takim razie, zrobię to dla ciebie, chodźmy do pasmanterii - łaskawie dałam się namówić.
Tak mnie tym rozśmieszył, że pozostałą drogę do pasmanterii, odbyliśmy chichocząc i szczebiocąc jak dwa wróbelki, dając tym samym wiele do myślenia mijającym nas przechodniom. Z przybytku wyszłam z jednym kłębkiem kordonka, co wywołało komentarz.
 - Tylko jeden? Myślałem, że weźmiesz sobie więcej...
No i jak tu nie wierzyć przysłowiom, ludziska od dawna powiadali, że przyzwyczajenie to druga natura  człowieka.

 Po takim wstępie, reszta zakupów przebiegła śpiewająco. Oprócz produktów powszechnie zwanych spożywką, zakupiłam jeszcze foremkę do ciast w kształcie muszelek. Bez dalszego namawiania, dając się ponieść "wiosennej" aurze, nabyłam także dwa "zielone", które wyraźnie emanowały w moją stronę - weź mnie, weź mnie... to wzięłam. Ślubny rzuciwszy okiem na nowy nabytek, mruknął pod nosem - Czyżby naprawdę już nadchodziła wiosna?

Oto  kociaki zaczęte jeszcze  przed świętami.
Plastikowa kanwa, dobór nici fantazja ułańska  na podstawie fotki.

Nowy nabytek foremkowy - muszelki.

"Zielone", które zapragnęły zamieszkać wraz ze mną ;)