Wspomnienia czyli blaski i cienie macierzyństwa :) cz. 1

                  Ostatnio przeczytany post u Maryanki TU nastroił mnie nostalgicznie i wspomnienia zaczęły się tłoczyć namolnie jedno przez drugie. O czym czytałam? O macierzyństwie... Zresztą na wielu blogach podziwiam M A M Y, które jak widzę wspięły się na wyżyny macierzyństwa, do których ja najwyraźniej nie miałam dostępu.
     Co się będziemy oszukiwać poczęcie Pierworodnego dziecięcia spowodowane było szałem uniesień o których ja wiem a Wy rozumiecie. Rozpisywać się nad tym fragmentem wspomnień nie będę, bo mnie jeszcze oskarżą o szerzenie pornografii. Bytność pierworodnego dziecięcia została potwierdzona przez lekarza i radość Ślubnego oraz moja nie miała granic. Na początku to mi się nawet podobało, bo też nudności żadne mnie nie dręczyły a i wybredność moja kulinarna przed stanem błogosławionym ustawiona na dość wysokim poziomie (typ - farncuski pudelek), teraz przycichła by po krótkim czasie zniknąć zupełnie. Zaczęłam jeść. Fakt ten na początku nie zaniepokoił Ślubnego, ba chyba nawet rozbawił, ale dość szybko okazało się, że jadam jeden posiłek dziennie - rano zaczynam a nocą kończę. I tak to na rozrywkach kulinarnych spędziliśmy parę całkiem przyjemnych  miesięcy. Jednak wszystko co dobre szybko się kończy, tak też było i tym razem.
 Rozwiązanie lada dzień a tu cisza. Dzień po terminie jeden z członków rodziny został oddelegowany, by sprawdzić co się urodziło i zastał mnie radośnie robiącą zakupy w mięsnym a były to czasy kartek i nabywanie wtedy sprawunków w masarni to nie była bułka z masłem. W końcu kilka dni po terminie dostarczono mnie mocno opierającą się do szpitala aby na lekarzy zrzucić ciężar wywabienia pierworodnego dziecięcia. Lekarz miał chyba nadzieję wywabić maleństwo światłem bo przy każdym badaniu włączał silną lampę, ale jego wysiłki spełzły na niczym. W końcu odwoławszy się do ostatnich krzyków mody w farmaceutyce udało się wywołać skurcze. Minęła jedna godzina, druga, piąta...    i tak po dwudziestu godzinach zaczęło się we mnie lęgnąć nieśmiało uczucie, że to nie miało być tak! Gdzie te wzniosłe uczucia o których tyle się naczytałam i dlaczego wszystkie te wyuczone oddechy i inne gadżety wcale nie przynoszą ulgi? Po następnych dwóch godzinach byłam już zdecydowana - w y c h o d z ę ! Znudziło mi się, powinnam ugotować obiad, posprzątać a tak w ogóle to przypomniało mi się, że nie wyłączyłam żelazka. Wy tu sobie zostańcie i rodźcie a ja wpadnę kiedy indziej. Nie wypuścili mnie, okazało się, że beze mnie nie dadzą rady urodzić, tyle lat studiowali a beze mnie urodzić nie mogą :))) W końcu przy pomocy lekarza, dwóch pielęgniarek i jednej salowej udało się wypchnąć ze mnie moje Pierworodne dziecię, które do dziś nie może mi darować, że pozbawiłam go tak wygodnego lokum z wiktem i opierunkiem.
    Naczytawszy się w trakcie trwania stanu błogosławionego jak ważne jest by noworodek przebywał cały czas z matką, zażyczyłam sobie i ja tej fanaberii. Niestety szybko okazało się, że przy każdej próbie przyjęcia  naturalnej dla człowieka i z takim trudem zdobytej w ewolucji postawy wyprostowanej natychmiast znajdowałam się w pozycji horyzontalnej. I tak przez następne trzy dni poznawałam coraz to nowe widoki z pozycji równoległej do podłogi. W końcu lekarze mając dość potykania się o mnie wypisali mnie do domu.
  W domu okazało się, że Pierworodne zostało obdarzone przez Stwórcę wybuchową mieszanką genów. Mówiąc prościej miało charakter i to imponujących rozmiarów jak na tak małą i kruchą istotkę o czym bez trudu pierwszej nocy przekonali się nasi bliżsi i dalsi sąsiedzi, ku ogromnemu zdziwieniu tych drugich. Czas mijał a nam całodobowo z krótkimi przerwami towarzyszył efekt pracy zdrowych płuc niemowlęcia. Sąsiedzi najpierw nieśmiało a potem coraz namolniej zaczęli dopytywać się czy dziecię aby na pewno zdrowe. Po przyjęciu do wiadomości, że jest absolutnie zdrowe, ba nawet wyprzedza swoich rówieśników w rozwoju, rzucali w moją stronę nader nieprzyjazne zabarwione rozpaczą spojrzenia. Myślę, że kiedy w końcu się stamtąd wyprowadziliśmy, wyprawili z tej okazji bal na tańce dzikie i pięć lal.
   Po dwóch latach nieprzespanych nocy, wpadłam na genialny pomysł. Jak i tak wstaję sześć razy w nocy do dwulatka to równie dobrze mogę w tym czasie obskoczyć niemowlę. Wyobraźcie sobie jak karkołomnych wyczynów należało dokonać aby powołać do życia następne dziecię, kiedy Pierworodne prawie cały czas było na nogach a nawet jak zasypiało... to nigdy nie było wiadomo czy to będą dwie godziny czy pięć minut. Okazaliśmy się jednak godnymi przedstawicielami gatunku homo sapiens  i na świat przyszła Latorośl. O tym może kiedy indziej, bo gotowa jestem was tu zanudzić na śmierć.
    A w związku z tym, że dzisiejszy post wyszedł dziecinny to poniżej tematycznie hafcik z misiami- siostrami :)))

Listopadowa przechadzka, niby jeszcze coś zielonego widać, ale krajobraz raczej szary, bury i ponury.