Nowe okulary czyli starość nie radość

   W zeszłym tygodniu udało mi się w końcu zgrać z moją okulistką, bo jak dotąd to działałyśmy  na zasadzie żuraw i czapla.Zgłosiwszy się najpierw do recepcjonistki usłyszałam na dzień dobry, że mnie nie ma. Zawiesiłam się na moment, nie mogąc zrozumieć jak mnie może nie być, kiedy jestem. Ciarki po plecach mi przeleciały, bo przyszło mi na myśl, że niezauważenie nic nie spostrzegłszy kopnęłam w kalendarz  i być może już wącham kwiatki od spodu. Recepcjonistka najwyraźniej wywnioskowała z mojego wyglądu, że jak jeszcze chwilę pomilczy to będzie musiała w praktyce sprawdzić swoje umiejętności w dziedzinie udzielania pierwszej pomocy i powtórzyła - Nie ma pani, w systemie u mnie, pani nie ma. Westchnienie ulgi wydarło mi się z piersi i pośpiesznie poinformowałam panią w recepcji, że to nic dziwnego bo systemy mnie nie lubią, ale ja na pewno jestem. Szukałyśmy wspólnie, po nazwisku prawidłowo i  z błędem zapisanym, po dacie ostatniej wizyty, ba nawet po PESEL-u. Nie ma ... i wtedy uczepiłam się ostatniej deski ratunku, coby udowodnić swoje istnienie w systemie komputerowym przychodni, podałam zapisany przezornie przed laty  numer kartoteki. Pani każąc mi nie robić sobie zbytnich nadziei, ociężale podniosła się i udała się poszukać mnie systemem tradycyjnym czyli fizycznie zlokalizować bytność mojej kartoteki w szafie. Kamień z serca mi spadł, bo okazało się, że problem mojego być albo nie być został definitywnie rozwiązany i to ze skutkiem pozytywnym dla mnie. Trzeba było jeszcze tylko sprawdzić w EWUś czy czasem nie przyszło mi do głowy oszukać NFZ i ... znowu okazało się, że systemy mnie nie lubią. Szanowny EWUś przy wpisywaniu  mego nazwiska, wziął się i załamał. Pani recepcjonistka od nowa musiała przeprowadzić skomplikowaną procedurę logowania, spoglądając na mnie w międzyczasie podejrzliwie spod oka, żeby nie rzec spod byka.
   W końcu udałam się pod gabinet, gdzie przez otwarte drzwi przez dłuższą chwilę mogłam podziwiać jak pani doktor konsumuje jabłuszko, powoli i bez pośpiechu, można by rzec pedantycznie...  gryz za gryzem owoc znikał. Pani doktor od czasu do czasu rzucała mi niechętne spojrzenie a ja zastanawiałam się jak wybrnąć z niezręcznej sytuacji, może zrezygnować z wizyty i nie przerywać tak interesująco spożywanego posiłku? Jednak świadomość, że bez nowych okularów daleko nie zajadę, trzymała mnie na miejscu. W końcu jabłuszko się skończyło i pani doktor wydawszy z siebie głośne westchnienie zawołała - Proszę! Nie ociągając się ani chwili, radośnie udałam się do gabinetu. Zajęłam pozycję pokornego pacjenta i zastygłam w oczekiwaniu... po chwili padło - Zakryć lewe i czytać! - Zakryć prawe i czytać! Zakryłam, przeczytałam choć nie wiem ile to miało wspólnego z tym co było tam napisane bo tak raczej niewyraźnie mi się mgliło. Zaczęło się dobieranie szkieł, które pani doktor okrasiła radosnym świergotem - Latka lecą to i wzrok coraz marniejszy. I tak to z receptą na nowe okulary i nabytym świeżo przeświadczeniem, że zaczynam się zbliżać do wieku matuzalemowego opuściłam gabinet.
   Czekała mnie jeszcze jedna przeprawa, ową receptę należało teraz zrealizować. I choć na pierwszy rzut oka może się wydawać, że w dzisiejszych czasach nie powinno to sprawić żadnych trudności,  to brak odpowiedniej ilości grosiwa sprawę skutecznie komplikuje. Zdesperowana zawitałam do optyka, od progu starając się sprawiać wrażenie osoby niezamożnej, co zresztą nie odbiega od prawdy. Podałam receptę i ustaliłam koszt szkieł. Usłyszawszy zawrotną sumę 68 zł, stwierdziłam zdecydowanie, że odpłatność za  oprawki nie może być większa niż cena szkieł. Biedny pan optyk, spojrzał na mnie,straciwszy nadzieję na większy zarobek, wziął głębszy wdech i stwierdził, że jak tak to tylko plastikowe. Po przymierzeniu niezliczonej ilości oprawek i doprowadziwszy do powstania u pana optyka nerwowych tików, z przymilnym uśmiechem spytałam się, czy w tej cenie nie znalazłby coś w cieniutkich metalowych oprawkach, bo takie lubię najbardziej. Zgrzytnąwszy  zębami spojrzał na mnie z rozpaczą i desperacko rzucił się do niezliczonych szafek i szuflad, robiąc w nich nielichy kipisz. W końcu wyłonił się spod lady ze zdobyczą w ręku - Za siedemdziesiąt złotych , taniej nie mogę - wysapał. Przymierzyłam i łaskawie zaakceptowałam. Błogostan i szczęście jakie odmalowało się na jego twarzy na długo pozostaną w mej pamięci.
   W drodze powrotnej, żeby ukoić myśli związane z "lecącymi latkami" zatrzymaliśmy się przy straganie z używanym miszmaszem, 90% nadawało się naprawdę do wyrzucenia ale spostrzegłam 3 śliczne talerzyki, które nabyłam za złotych polskich całe pięć. Od spodu widać spękania, więc do użytku codziennego obawiałabym się je przeznaczać ale do celów zdobniczych nadadzą się idealnie. Nie mam pojęcia jak je powiesić, więc to zadanie scedowałam na Ślubnego. W końcu ja odwaliłam trudniejszą część zadania polegającego na znalezieniu ich w morzu niczego ;)
  I to by było na tyle :)))

Jeszcze jedna choinka. Tym razem chyba dokładniejsze zdjęcie.
Widać szczegóły wzoru.

Choineczka ściegiem "łuska krokodyla" powstała z chęci zalesiania otoczenia
 i zmniejszenia ilości  CO2 w powietrzu ;)

Tu pozuje z moją ulubioną foremką....

... na babkę piaskową.

Brązowo czerwony talerzyk deserowy prezentuje scenkę pt. "Wywóz drewna z lasu."
 Ciekawe czy legalny?

Komplet - zupkowy i drugodaniowy.

Zwózka siana - uwielbiam takie scenki.
 Oczywiście pod warunkiem, że jestem tylko i wyłącznie obserwatorem.

A tu nieśli snopek i się zmęczyli :)

Śpiąca Królewna śpi na moim miejscu.
 Jak się nie mam gdzie położyć to co mam robić w nocy? Siedzę i piszę bloga ;)