Styczeń czyli pierwsze koty za płoty

   Zosieńka czuła żywiołową niechęć do sprzątania. Dolegliwość owa towarzyszyła jej od lat, jednak ostatnimi czasy uległa zdecydowanemu nasileniu. Czas płynął nieubłaganie a ozdoby gwiazdkowe  nadal wyzierały ze wszystkich kątów. Smętne byłoż to wyzieranie, bowiem atrakcyjność swą  polegającą  na nowości utraciły, za to zyskały warstwę kurzu. Zosieńka dzień po dniu szukała coraz to nowych pretekstów, by nie wziąć się za robotę, a to trzeba było coś ugotować, a może coś upiec, a wszystko szalenie praco- i czasochłonne. Dlatego kiedy pewnego ranka obudziła się z bólem głowy i zapchanym nosem , miast się martwić tym, uznała to za zrządzenie losu, które pozwoli jej odsunąć znienawidzoną czynność w bliżej niesprecyzowaną przyszłość. Okazało się jednak, że bogowie bywają złośliwi i kiedy chcą śmiertelnikom namieszać w życiu, spełniają ich życzenia. Infekcja rozwinęła się konkursowo i Zosieńka zaczęła się przemieszczać po domu, używając ścian jako pomocy przy utrzymaniu pozycji pionowej. A jaka pociągająca przy tym była...   szkoda że tylko nosem. Dni płynęły a walka trwała. Nienawistny wirus zadawał ciosy, które Zosieńka sprytnie odparowywała i tak w nastroju filmów płaszcza i szpady mijały godziny i dni. Nadszedł w końcu moment, kiedy uświadomiła sobie, że najbardziej upragnioną czynnością w jej życiu, jest posprzątanie domu. Zaczęły się jej roić w malignie, pokoje z lśniącymi podłogami, półki pozbawione figurek świątecznych a przy okazji także kurzu, okna nieprzysłonięte światełkami tudzież innymi girlandami... Niestety infekcja mimo iż pokonana przez Zosieńkę w pięknym stylu, bowiem samodzielnie bez wspomagania czyli antybiotyków, pozostawiła po sobie osłabienie, które skutecznie jej uniemożliwiało podjęcie czynności, które by skutkowały zaprowadzeniem ładu i porządku w domu. Jednak jak to powiadają dla chcącego nic trudnego, tak też i Zosieńka,  zachęcana i wspierana słowem i czynem przez Ślubnego zaczęła pozbywać się z widoku atrybutów ubiegłorocznych świąt. Najpierw zniknęły choinki, zaraz potem girlandy i światełka przeróżne. W końcu upragniony cel został osiągnięty i dom nagle wydał się większy, jaśniejszy i zdecydowanie przestronniejszy. Dom posprzątany, infekcja zwalczona w pięknym stylu, wydawałoby się że nastały dni spokoju i radości... Wtedy jednak spadła na Zosieńkę, jak grom z jasnego nieba informacja od Ślubnego - umówiona wizyta u stomatologa. Tego już było za wiele. I co z tego, że wiadomo, że wizyta jest konieczna. Świadomość nieuchronności tego spotkania, nie polepszała jej humoru. Ba, nawet  wręcz przeciwnie. Żałość w niej przeogromna się kotłowała, bo jakże to znieść wszystko kobiecie, wprawdzie nie filigranowej ciałem ale kruchej duchem. Jednak decyzja o wizycie zapadła nieodwołalnie i Zosieńka wiedziała, że nic jej nie pomoże. Poczuła nagle dziwną solidarność i współczucie  dla arystokratów idących na spotkanie z panią gilotyną. Wyglądało na to, że jej samopoczucie było porównywalne z ich przeżyciami. Data stracenia została wyznaczona na poniedziałek... Zosieńka niepewna czy po tym dniu nie skończy się świat, postanowiła zasiąść przed komputerem i wystukać post na bloga, który w związku z plagami, które ją dotknęły, leżał odłogiem, bowiem sił jej ostatnio starczało jedynie na wizyty. Nawet komentarze były poza jej zasięgiem, bowiem ciężko jest pisać, kiedy jest się zawiniętym w koc, niczym starożytna mumia a w dłoniach dzierży się jedynie myszkę, posiadającą rekordowo długi kabelek. Wystukała na klawiaturze pierwsze słowa...
 Aaaa psik! aaa psik! aaa psik!.... Narrator kichał raz za razem, nie mogąc powstrzymać napływających do oczu łez. Ból głowy i osłabienie zwiastowały infekcję.

  Narrator poszedł na L-4. Okazało się, że wirus nie znoszący bezczynności a nie mający zbyt wielkiego wyboru, postanowił postąpić zgodnie z zasadą jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma. Ja dzięki temu odpocznę odrobinę od jego ciągłego ględzenia. Zosieńka to, Zosieńka tamto... wstała, usiadła... W sumie postać narratora bywa nieraz ułatwieniem, ale kiedy próbował wejść za mną do toalety żeby zrelacjonować na żywo, moje tam poczynania, twardo się postawiłam. Nie wzruszyły mnie nawet argumenty o realistycznych współczesnych sztukach, wystawianych na deskach najznamienitszych teatrów. Moda modą, realizm realizmem a za drzwi łazienki i sypialni nikogo nie wpuszczę, oczywiście poza Ślubnym ;) Tak też stanęło w końcu na tym, że polem jego działania pozostanie reszta mojego życia. Jak już wcześniej wspomniał mój kochany Pan Narrator w poniedziałek udaję się do dentysty w celu dokonania ekstrakcji zęba. Wbrew obiegowym opiniom dbanie nie na wiele się zdało w moim wypadku i przyjdzie mi się rozstać z moim ząbkiem w poniedziałek. Ciekawe czy jak go włożę pod poduszkę to Wróżka Zębuszka coś mi przyniesie? W sumie dlaczego nie? W końcu to ząb stały, następny nie urośnie, więc pocieszenie powinno być jak najbardziej wskazane.Wizyta ta napawa mnie takim lękiem, że rozważałam już spakowanie w węzełek najpotrzebniejszych rzeczy i udanie się w świat gdzie mnie oczy poniosą, aby dalej od gabinetu dentystycznego.  Niestety związana z tym nieuchronność  utraty wygód wszelakich, między innymi kanalizacji, prądu i internetu, skutecznie ukróciła me zapędy do wędrówki przez świat z tobołkiem na kiju.
Zresztą mam pełną świadomość, że w poniedziałek zostanę nakarmiona, zapakowana do auta i dostarczona pod gabinet punktualnie, choćbym nie wiem jak protestowała. Powstrzymam się na koniec od porad  jak utrzymać swe uzębienie w nieskazitelnym stanie do późnej starości, bowiem doświadczenie podpowiada mi, że nasze geny i przebyte choroby, mają niebagatelny wpływ na to czy w jesieni naszego życia częściej będziemy odwiedzać dentystę czy protetyka.

Latorośl moja natknąwszy się w galerii handlowej na takie stoisko, zrobiła zdjęcie i przesłała je mnie
 z dopiskiem "Maminy raj"

Faktycznie raj, nawet kredensik mi się podoba nie wspominając o zawartości.