Niebo gwiaździste nade mną czyli rozważania Zosieńki i nie tyko...

   Była zmęczona. Kolejny dzień miał się ku końcowi, a ona marzyła tylko o tym by zwinąć się gdzieś wygodnie w kłębek. Ostatnio bardzo doceniała spokój. Nie spieszyło się jej tak bardzo do jutrzejszego dnia jak kiedyś. Odkąd odkryła, że z każdą upływającą godziną zbliża się do końca, starała się delektować upływającymi kolejno dniami...  godzinami...   minutami...   Jednak życie mając za nic jej pragnienia, bezlitośnie wciągało ją w wir codziennych spraw.  Zakupy, sprzątanie, gotowanie, pranie... Wstała i poszła zobaczyć, czy automat już skończył pranie, wystukała kod i wyjęła zmierzwione kłęby. Zadumała się doliczywszy się tylko trzech skarpetek, ale przeszła nad tym do porządku dziennego. Rytmicznie co jakiś czas była zaskakiwana  takim brakiem. Kiedyś często się zastanawiała gdzie podziewają się zagubione części garderoby, ale rutyna dnia codziennego zabiła w niej ciekawość. Teraz tylko westchnęła i zanotowała w pamięci, że trzeba będzie kupić nowy komplet. Rozwieszała poszczególne części odzienia, a jej myśli błądziły w bezmiarze pomysłów, które wciąż roiły się w jej głowie. Skończyła wieszać i poszła posprzątać po wieczornym posiłku. Raz, dwa uwinęła się ze wszystkim i już, już miała zwinąć się w kłębek, kiedy zobaczyła błagalne spojrzenie swojego pupila. Jego wzrok mówił wszystko, westchnęła, ubrała się i wyszła z nim na spacer.  Niezadowolona z tego nieplanowanego wypadu już miała fuknąć  żeby się pospieszył , kiedy jej wzrok przykuł wschód księżyców. Jej spojrzenie raz skierowane w stronę rozgwieżdżonego nieba pozostało tam na długo... Gwiazdy migotały a ona myślała, że może gdzieś tam, ktoś też patrzy w niebo...

Parę tysięcy lat świetlnych dalej...

  Zosieńka stała na podwórzu, okutana w kurtkę Ślubnego. Nie przepadał za tym kiedy używała jego wyjściowego odzienia do podwórkowych wypadów, ale teraz spał  a wiadomo czego oczy nie widzą tego serce nie boli. Miała się już położyć, kiedy Lisia zażądała nocnego spaceru. Właśnie skończyła sprzątać kuchnię po kolacji, wcześniej zdążyła powiesić pranie. Przy tej czynności kolejny raz została zaskoczona zdekompletowanymi skarpetkami. Wkładała sześć skarpetek, wyjmowała pięć. Wkładała dwie, wyjmowała jedną... Kiedyś była przekonana, że owe zaginione skarpetki tkwią gdzieś w labiryncie skomplikowanej maszynerii automatu do prania. Dawno temu po nagłym i widowiskowym zejściu poprzedniej pralki, namówiła Ślubnego, by ją wybebeszyć, mając nadzieję, że odnajdzie zagubione części garderoby. Ku jej zdziwieniu we wnętrzu lewiatana nie było nic, co mogłoby chociaż przypominać resztki zaginionych skarpetek. Od tego czasu pogodziła się z myślą, że część ich garderoby ląduje w czasie prania w innym wymiarze i cieszyła się, że są to tylko skarpetki a nie droższe części odzienia.
  Dreszcz przeszył jej ciało... Noce były zimne, choć patrząc na kalendarz wypadałoby jednak powiedzieć, że ciepłe. Chciała już popędzić psicę, żeby się pospieszyła ale spojrzała w górę i zamarła... Tysiące tysięcy gwiazd migotały i mieniły się, układając się w gwiazdozbiory, których nie umiała nazwać. Wzrok Zosieńki przesuwał się z jednego punkcika na drugi, z jednego skupiska na drugie... Tyyyyle ich było!
  W głowie Zosieńki zrodziła się natrętna myśl, która nie dawała jej spokoju. Może gdzieś tam ktoś też stoi i patrzy na rozgwieżdżone niebo...

Post zadedykowany Jaskółce :)

Jeśli przyjrzycie się dokładniej tej czarnej plamce....

... to przekonacie się, że jest to moja kocica,
 która poluje na ptaszyny, które ja usilnie dokarmiam.

Zdjęcia zrobione przez okno, ale widok był komiczny :)